Ulga na złe długi - podstawowe wymogi związane z dokonywanie korekty podatku należnego.

Poniżej kilka zdań - o czym szczególnie należy pamiętać dokonując korekty podatku należnego, korzystając z ulgi na złe długi:

1.      Wierzytelność jest nieściągalna – tj. nie została uregulowana w ciągu 180 dni od upływu terminu płatności określonego na fakturze lub w treści umowy.

2.      W momencie dostawy towaru/świadczenia usługi zarówno sprzedający, jak i nabywca byli czynnymi podatnikami VAT.

3.      Nabywca – w momencie sprzedaży – nie był w stanie likwidacji lub nie toczyło się przeciwko niemu postępowanie upadłościowe.

4.      Wierzytelności zostały wykazane jako obrót opodatkowany i uiszczony został podatek należny i nie zostały zbyte.

5.      Od momentu wystawienia faktury, licząc od końca roku, nie upłynęło więcej niż dwa lata.

6.      Wierzyciel zawiadomił dłużnika (uzyskując potwierdzenie odbioru) o zamiarze dokonania korekty podatku należnego, a dłużnik w terminie 14 dni nie wpłacił należnej kwoty.

7.      Po dokonaniu korekty, wraz z deklaracją VAT składaną za okres, w którym dokonano korekty, wierzyciel zawiadamia swój US, informując na fakt korekty podatku należnego, wskazując odpowiednie kwoty.

      8.   W terminie 7 dni od dokonania korekty o przeprowadzonej „operacji” zawiadamiamy dłużnika,
             a kopię zawiadomienia przesyłamy do swojego US.

Zachowanie szczególnej staranność przez podatnika VAT (cd.) - uzasadnienie wyroku NSA z dnia 26 czerwca 2012r. sygn. I FSK 1200/11.

Ze względu na zainteresowanie czytelników tematem powracam do kwestii oszustw, wyłudzeń związanych z podatkiem VAT, a także kwestią zachowania należytej staranności przez podatnika. 

Doczekaliśmy się uzasadnienia wyroku NSA, w istotnej dla wielu podatników sprawie – I FSK 1201/11. Rozpoznając wniesioną skargę kasacyjną Sąd powołując się na wskazane przeze mnie we wcześniejszym poście wyroki TSUE z 21 czerwca 2012r.  (C-80/11 Mahageben oraz C-142/11 David) uznał, że  nie można przyjąć, aby organy podatkowe w sposób jednoznaczny wykazały, na podstawie obiektywnych przesłanek, iż podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że transakcje mające stanowić podstawę prawa do odliczenia podatku naliczonego związane były z przestępstwem popełnionym przez wystawcę faktur.

Sąd wskazał również, iż skarżąca spółka przed podjęciem współpracy z kontrahentem sprawdziła jego dokumenty rejestracyjne (zaświadczenie o nadaniu numeru REGON, decyzję o nadaniu NIP, potwierdzenie rejestracji jako podatnika VAT). Ponadto spółka stosowała szczegółową procedurę związaną z dostarczaniem złomu, a dodatkowo dostawy złomu od kontrahenta (J.G.) poza fakturami dokumentowane były dokumentami PZ, zapisami w zeszycie przyjęcia złomu, dowodami płatności (gotówkowej i bezgotówkowej).

Wobec powyższego zdaniem NSA, w sytuacji gdy okazało się, że dostawcą złomu i wystawcą faktur była osoba podszywająca się pod J. G., organy podatkowe winny wykazać, że skarżąca nie dochowała należytej staranności przy zawieraniu transakcji i miała świadomość uczestniczenia w przestępstwie.

Okoliczności ww. w opinii Sądu nie zostały prawidłowo wykazane, w związku z czym uznał On, że w sprawie doszło do naruszenia art. 86 ust. 1 oraz art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.t.u. w zw. z art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy, a także art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u. w zw. z art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy.

Odnosząc się do zarzuty błędnej oceny materiału dowodowego NSA wskazał, iż organy podatkowe błędnie oceniły zebrany w sprawie materiał, gdyż nie wykazały w sposób niebudzący wątpliwości, aby spółka będąca odbiorcą złomu i spornych faktur, dokonując odliczenia podatku wynikającego z tych faktur, działała ze świadomością, że dokumentują one przestępcze działania ich wystawcy lub nie dochowała należytej staranności przy spornych transakcjach.

Uwzględniając skargę Sąd stwierdził ponadto, że okoliczności sprawy mogą świadczyć o tym, że strona skarżąca nie była świadomym uczestnikiem nielegalnego procederu, współdziałającym z wystawcą spornych faktur, a organy podatkowe nie wykazały obiektywnymi dowodami, aby spółka nie zachowała należytej staranności kupieckiej wymaganej w obrocie gospodarczym. Jest wiadomym, że obrót złomem, podobnie jak i paliwem, narażony jest na nadużycia (oszustwa) ze strony kontrahentów, jednak w świetle wyroku TSUE z 21 czerwca 2012 r. w takiej sytuacji wymagana jest szczególna staranność nie tylko ze strony podatników uczestniczących w tym obrocie, lecz również ze strony organów podatkowych.

Jak odliczyć całość podatku VAT naliczonego w przypadku zakupu samochodu osobowego?

Obecnie obowiązujące przepisy - w odniesieniu do odliczania podatku naliczonego, w związku z dokonanym przez przedsiębiorcę zakupem samochodu osobowego (masa poniżej 3,5 T. [wyj. samóchód specjalny]) wprowadzają pewne limity. Otóż przysługuje nam prawo do odliczenia max. 60% podatku naliczonego – nie więcej niż 6 tys. zł.

Istnieje jednak pewna możliwość (zasadniczo akceptowana w interpretacjach indywidualnych) podjęcia działań optymalizacyjnych w tym zakresie. Oczywiście nie każdemu będzie się to opłacało i nie każdy np. ze względu na formę prawną/strykturę działalności będzie mógł tego dokonać.

Sposobem tym jest najem/dzierżawa/leasing samochodu przez okres powyżej 6 miesięcy na rzecz innego podmiotu – np. spółki, której jest się właścicielem/prezesem/wspólnikiem, bądź odwrotnie to spółka może wynajmować zakupiony samochód swojemu prezesowi. Przez okres 6 miesięcy samochód może być przeznaczony tylko i wyłącznie do działalności  związanej z najmem/dzierżawą/leasingiem. Po upływie ww. okresu samochód może zostać przeznaczony również do wykonywania innych czynności, bez konieczności dokonywania korekt podatku VAT.

Oczywiście właściwe przeprowadzenie ww. działań wymaga zachowania szeregu warunków formalnych, jednak ich dochowanie pozwoli odliczyć cały podatek naliczony. Jednym zabieg ten może pomoc zaoszczędzić niemałą sumę pieniędzy, innym niekoniecznie, więc najpierw należałoby dokonać stosownych obliczeń – uwzględniając szczególnie fakt, czy samochód kupujemy, czy też sami bierzemy go w leasing, aby następnie wynająć go na okres powyżej 6 miesięcy.

Wystawianie faktury w przypadku zwrotu zaliczki, przedpłaty lub zadatku.

Jak wiadomo, w przypadku przekazania przez nabywcę usługi/towaru, określonych kwot tytułem zaliczki, zadatku, przedpłaty itp. na rzecz sprzedawcy obowiązek podatkowy powstaje co do tej kwoty. Po wykonaniu usługi lub dokonaniu dostawy należy wystawić fakturę końcową. Przy czym jeżeli kwota zaliczek pokrywa w całości umówioną cenę (kwotę brutto) sprzedawca nie ma takiego obowiązku.

Co natomiast dzieje się w sytuacji kiedy usługa została wykonana ale kwota zaliczki/zadatku została zwrócona przed wykonaniem usługi, czy dokonaniem dostawy towaru?

W takiej sytuacji, zgodnie z przepisami rozporządzenia wykonawczego do ustawy, sprzedawca będzie zobowiązany do dokonania korekty faktury zaliczkowej. W zależności od tego, w jakiej wysokości przekazano zaliczki – w jakiej części pokrywały kwotę brutto i w jakiej wysokości zostały zwrócone przez nabywcę, kształtował będzie się ten obowiązek.

Przykładowo, w sytuacji gdy w formie zaliczki, dotyczącej transakcji na kwotę brutto 1230,00 zł, przekazano 615,00 zł brutto, a następnie bezpośrednio przed wykonaniem umowy nastąpił zwrot kwoty 615 zł, sprzedawca skoryguje do „0” fakturę zaliczkową, po czym  (z zachowaniem 7 dniowego terminu)  wystawi fakturę na kwotę 1230,00 brutto – tj. całość należności.

Nieodpłatne przekazania towarów - możliwość dokonania korekty faktury VAT wewnętrznej.

Wciąż otwarta pozostaje kwestia dokonywania korekt FV wewnętrznych wystawianych przez niektórych podatników przed końcem marca 2011r.

Niewłaściwa implemetnacja przepisów unijnych do porządku krajowego, w okresie od 1 czerwca 2005r. do dnia 31 marca 2011r. skutkowała brakiem konieczności opodatkowania przez podatnika VAT nieodpłatnych przekazań towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem. 

Wielu podatników, prowadząc działania reklamowo-promocyjne, mając na celu m.in. zwiększenie sprzedaży, pozyskanie nowych kontrahentów dokonywało takich przekazań, jednocześnie zgodnie z art. 106 ust. 7 ustawy VAT wystawiając faktury wewnętrzne, w których wykazywali podatek VAT należny. 

Biorąc pod uwagę brzmienie art. 7 ust. 2 przed dniem 31 marca 2011r. przyjąć należy, że podatnik który:

• dokonał przekazania towaru,
• towar ten należał do jego przedsiębiorstwa,
• przekazanie miało charakter nieodpłatny,
• wiązało się z prowadzoną przez podatnika działalnością

nie pozostawał zobowiązany do opodatkowania tego przekazania, bowiem czynność ta nie stanowiła, zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy VAT, podlegającej opodatkowaniu odpłatnej dostawy towarów. Natomiast w przypadku, gdy mimo braku obowiązku podatkowego, opodatkował nieodpłatne przekazanie pozostaje uprawniony do dokonania korekt faktur VAT (mając oczywiście na uwadze okresy przedawnienia).

Brzmienie art. 7 ust. 2 (przed 31 marca 2011r.) wskazywało, iż opodatkowaniu podlegać będą nieodpłatne przekazania na cele inne niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem, czyli przykładowo mogło to być przekazanie towarów na prywatny użytek pracownika/udziałowca podatnika.

Natomiast wszelkie inne przekazania np. w celach reklamowo-marketingowych, wiążące się z nieodpłatnym przekazaniem towarów, w związku z nabyciem których podatnik dokonał odliczenia podatku, nie podlegają opodatkowaniu.

Szacowanie obrotu w transakcjach pomiędzy podmiotami powiązanymi - korzystna dla podatnika linia orzecznictwa.

Zgodnie z wcześniejszymi zapewnieniami chciałbym przedstawić szerzej utrwaloną już, kilkoma wyrokami praktykę orzecznicza sądów administracyjnych, które dopuszczają pomiędzy podmiotami tworzącymi podatkową grupę kapitałową, działającą zgodnie z postanowieniami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odstępstwo od wyrażonej w art. 32 ustawy VAT reguły, pozwalającej aby organy podatkowe ustalały podstawę opodatkowania (obrót) przyjmując jako właściwe wartości rynkowe.

Kluczowym wyrokiem jest tu orzeczenie NSA sygn. I FSK 155/11, w którym to Sąd oddalił skargę Fiskusa stwierdzając m.in., że:

„Z zestawienia treści art. 32 u.p.t.u. i art. 80 Dyrektywy 112 wyraźnie wynika, iż ten ostatnio wymieniony przepis nie został prawidłowo implementowany na grunt polskiej ustawy. W tej sytuacji należy dokonać takiej interpretacji przepisu krajowego, która pozwoli na dostosowanie jego normy do wymogów Dyrektywy 112. Stanowisko takie potwierdza bogate orzecznictwo ETS, m.in. w sprawie von Colson i Kamann (orzeczenie w sprawie 14/83, Zb. Orz. 1984, s. 1891), gdzie Trybunał wyraził pogląd, że sąd w procesie stosowania prawa wewnętrznego, w szczególności przepisów wydanych w celu wykonania dyrektywy, jest obowiązany interpretować przepisy w świetle brzmienia i celu dyrektywy, aby zapewnić osiągnięcie rezultatu określonego w art. 249 akapit 3 TWE.„

Odnosząc się zaś do istoty problemu NSA, krytykując stanowisko Organu wskazał, iż:

„Zastosowanie art. 32 u.p.t.u. w stosunku do podmiotów wchodzących w skład PGK spowodowałoby bowiem sytuację w której nie miałyby one możliwości skorzystania z uprawnień wynikających z art. 1 u.p.d.o.p. w powiązaniu z art. 11 ust. 8 u.p.d.o.p. dających podatnikom ochronę przed sankcją w przypadku gdyby zastosowane przez nich ceny odbiegały od rynkowych. Oznaczałoby to, że art. 32 u.p.t.u. albo ogranicza możliwość skorzystania z uprawnień przyznanych na podstawie art. 1a w zw z art. 11 ust. 8 u.p.d.o.p. albo naraża podmiot korzystający z tych uprawnień na konsekwencje prawne ze strony organów podatkowych w razie zastosowania się do brzmienia art. 1a w zw z art. 11 ust. 8 u.p.d.o.p.”

Pogląd analogiczny został wyrażony również w wyrok WSA w Warszawie w sprawie III SA/Wa 1172/11 oraz III SA/Wa 1435/11 – w obu wyrok Sąd stwierdzał, iż zastosowanie procedury określonej w art. 80 dyrektywy 112 (wadliwie implementowanej do art. 32 ustawy krajowej) jest dopuszczalne tylko w przypadku jeżeli jej wdrożenie ma zapobiegać uchyleniu od opodatkowania lub unikaniu opodatkowania.

Oczywiście praktyka orzecznicza nie doprowadzi do powstanie typowych grup VAT. Jednakże co istotne dla podmiotów tworzących podatkowe grupy kapitałowe, spośród których niektóre świadczą na rzecz członków grupy usługi zwolnione z opodatkowania (w całości lub w części), zaliczając jednocześnie całość/część podatku naliczonego w ciężar KUP – nie dokonując klasycznego pomniejszenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, okreslony został pewien sposób postępowania. Natomiast dla innych podmiotów powiązanych ze sobą zapewne do rozważenia pozostaje kwestia stworzenia podatkowej grupy kapitałowej, o której mowa w art. 1a updop.

Grupy VAT (VAT Grouping) – wspólne rozliczanie podmiotów tworzących grupę.

Instytucja grup vat nie jest zbyt szeroko omawiana na gruncie krajowym. Przyczyną tego jest fakt, iż jak na razie polski ustawodawca nie pokusił się o wprowadzenie uregulowań dających uprawnienie tworzenia grup VAT – tj. czegoś analogicznego do podatkowej grupy kapitałowej opisanej w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych. Podmioty wchodzące w skład grupy na gruncie przepisów VAT traktowane są jak jeden podmiot – podatkiem naliczonym za dany okres rozliczeniowy grupy jest suma podatku naliczonego u każdego podmiotu, identycznie przedstawia się sytuacja podatku należnego (suma kwoty wykazanej u wszystkich podmiotów).

Możliwość tworzenia grup VAT ma wiele zalet, m. in:

• powoduje ograniczenie zbędnej papierologii – jedna deklaracja dla całej grupy,
• nadwyżka podatku naliczonego nad należnym u jednego podmiotu jest bilansowana nadwyżką podatku należnego u innego członka grupy – nie straszne są wtedy terminy związane ze zwrotem podatku naliczonego,
• i co szczególnie istotne transakcje pomiędzy podmiotami wchodzącymi w skład grupy są obojętne z punktu widzenia podatku VAT – w przypadku jeżeli jeden podmiot prowadzi działalność zwolniona i korzysta z usług innego członka grupy, które podlegają opodatkowaniu ma to, z oczywistych względów, ogromne znaczenie.

Tworzenie grup VAT przewiduje większość przepisów państw członkowskich – w tym naszych sąsiadów Czech i Słowacji. Niestety w Polsce, mimo działań pewnych branż (głównie finansowa) nie udało się wprowadzić tych regulacji. Jednakże wykształciła się dość istotna praktyka sądowa, która (ujmując zagadnienie w sposób uproszczony) w pewnym zakresie w sposób pośredni  dopuszcza działanie grup VAT w kraju, powołując przy tym odpowiednie postanowienia dyrektywy 112 oraz krajowej ustawy - pdop.      W kolejnym wpisie przedstawię szerzej tą linię orzecznictwa sądowego.

Wyłudzenia VAT - teraz niech Organ dowodzi (przełomowe orzeczenia ETS oraz NSA?)

W kilku poprzednich postach wspominałem o dochowaniu należytej staranności przez podatnika i ewentualnych konsekwencjach jakie mogą pojawić się w przypadku wmanewrowania Go w proceder wyłudzania podatku VAT. Warto jeszcze napisać parę słów w tym temacie, szczególnie ze względu na, wydawać by się mogło, przełomowy wyrok NSA z 26 czerwca 2012 r. - I FSK 1200/11 (uzasadnienie omówione w poście z 27 sierpnia - wtedy też zostało opublikowane w bazie orzeczeń)  zapadły w oparciu o tezy wyroku ETS wydanego w połączonych sprawach C-80/11 i C-142/11 - Mahageben i David.

Jak na razie NSA nie sporządził uzasadnienia wiec powołam się na stanowisko wyrażone przez ETS, które zostało w swej istocie przyjęte przez sąd krajowy.

Trybunał uznał za niezgodną z przepisami unijnymi praktykę krajową w ramach której organ podatkowy odmawia podatnikowi prawa do odliczenia podatku z tego powodu, iż wystawca faktur dotyczących nabytych usług lub jeden z jego usługodawców dopuścił się nieprawidłowości, bez udowodnienia przez organ podatkowy na podstawie obiektywnych przesłanek, iż podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że transakcja mająca stanowić podstawę prawa do odliczenia wiązała się z przestępstwem popełnionym przez wystawcę faktury lub inny podmiot działający na wcześniejszym etapie obrotu.

Ponadto ETS za niedopuszczalną przyjął praktykę organu, kiedy ten odmawia prawa do odliczenia z tego powodu, iż podatnik nie upewnił się, że wystawca faktury za towary, których prawo do odliczenia ma dotyczyć, jest podatnikiem, że dysponował on tymi towarami i był w stanie je dostarczyć oraz że wywiązał się z obowiązku złożenia deklaracji i zapłaty podatku od wartości dodanej, albo z tego powodu, że podatnik nie posiada, poza fakturą, innych dokumentów potwierdzających spełnienie powyższych warunków.

Czy wyrok będzie przełomem i doprowadzi do tego, że uczciwy podatnik nie będzie musiał w postępowaniu przed organami dowodzić, że nie jest wielbłądem? To się dopiero okaże...  

Vat marża - wyrok ETS w sprawie Bawaria Motors

Dnia 19 lipca 2012r. ETS wydał rozstrzygnięcie w sprawie spółki Bawaria Motors C-160/11. Nie dotyka tak istotnej kwestii jak chociażby poprzedni wyrok w polskiej sprawie – Kraft Foods, jednak myślę, że warto przytoczyć w kilku zdaniach o co chodziło w sprawie. Czytając opublikowaną nieco wcześniej opinię rzecznika generalnego można było domyślić się, w która stronę pójdzie Trybunał udzielając odpowiedzi na pytanie postawione przez NSA – dość często poglądy wyrażone w opinii znajdują swoje odbicie w treści rozstrzygnięcia.

Przedmiotem rozstrzygnięcia była kwestia, czy Spółka (Bawaria Motors) dokonując sprzedaży (dostawy) pojazdów używanych nabytych uprzednio jako zwolnione od podatku, na podstawie § 13 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia w sprawie podatku VAT, od podatnika, któremu przysługiwało częściowe prawo do odliczenia podatku naliczonego (nie więcej niż 60%- max 6000zł) może zastosować procedurę opodatkowania marży przewidzianą dla dostawy towarów używanych?

W toku postępowania Spółka Bawaria Motors podkreślała, że wykładnia, przyjęta przez Ministra Finansów, powoduje poddanie jej częściowo podwójnemu opodatkowaniu. Spółka wyjaśniała, że zgodnie z tą wykładnią zobowiązana jest, na zasadach ogólnych, naliczyć podatek VAT od całości ceny odsprzedaży używanego pojazdu, mimo że uprzednio nabyła pojazd od podatnika ze zwolnieniem z podatku VAT na podstawie ww. rozporządzenia, w związku z czym nie może ona odliczyć tej części podatku VAT, której dokonujący dostawy podatnik nie miał prawa odliczyć ze względu na limit ( 60% - max 6000zł) i która z tego powodu była zawarta w cenie nabycia pojazdu.

Przedstawiając pogląd odmienny rząd polski stwierdził, iż w razie dopuszczenia zastosowania procedury opodatkowania marży w  sytuacji Spółki podatek VAT nie byłby proporcjonalny do ceny towaru używanego sprzedawanego przez nią, mimo że inny podatnik na wcześniejszym etapie obrotu odliczył znaczną część zapłaconego podatku., dodając, że rozwiązanie takie byłoby niezgodne z zasadą powszechności podatku VAT.

Rozstrzygając sporną kwestię i udzielając jednocześnie odpowiedzi na zadane pytanie ETS wskazał, ze określone przepisy dyrektywy 112 (artykuł 313 ust. 1 i art. 314 w związku z art. 136 i 315 dyrektywy Rady 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej) należy interpretować w ten sposób, że podatnikowi nie przysługuje prawo do stosowania procedury opodatkowania marży przy dostawie pojazdów uznawanych za towary używane, nabytych uprzednio ze zwolnieniem z podatku VAT od podatnika, który skorzystał z prawa do częściowego odliczenia podatku naliczonego.

Przekazanie zaliczki - Czy zawsze powstanie obowiązek podatkowy opisany w art 19 ust. 11 ustawy VAT?

 Jeśli postawiłem pytanie to oczywiście nie po to aby odpowiedzieć, że zawsze w przypadku przekazania zaliczki, związanej z przyszłą dostawą towarów lub świadczeniem usług, powstanie obowiązek podatkowy.

Przepis wprowadzające obowiązek podatkowy, w związku z przekazaniem zaliczki stanowią pewien wyłom od zasady. Przed wykonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi obowiązek podatkowy może powstać również w momencie otrzymania zaliczki jednak przekazywana kwota (przedpłata, zaliczka, zadatek) musi zostać powiązana w sposób ścisły z konkretną dostawą/konkretną usługą, innymi słowy konieczne jest określenie w sposób wyraźny elementów przedmiotowych oraz podmiotowych związanych z dostawą, czy usługą.

W kwestii tej wypowiedział się m.in. NSA w wyroku z dnia 25 sierpnia 2010, sygn. I FSK 1100/09 stwierdzając, że (publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl )

„Obowiązek podatkowy na podstawie art. 19 ust. 11 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.) powstaje jedynie wówczas, gdy zapłata dokonana przed wykonaniem dostawy lub świadczeniem usług, następuje w sytuacji, gdy wszelkie okoliczności mające znaczenie dla zaistnienia zdarzenia podatkowego, tzn. przyszłej dostawy lub świadczenia usług, są jednoznacznie i niezmiennie określone pod względem podmiotowym i przedmiotowym, a nie ma ona jedynie charakteru zabezpieczającego wykonanie nie do końca jeszcze sprecyzowanej czynności opodatkowanej.”

Podobny wniosek wynika z analizy wyroku ETS z dnia 21 lutego 2006 r. w sprawie C-419/02 BUPA Hospitals Ltd, Goldsborough Developments Ltd, gdzie Trybunał uznał, że w zakresie art. 10 ust. 2 akapit drugi VI Dyrektywy (dot. opodatkowania zaliczek) nie mieszczą się kwoty (przedpłaty) przekazane w formie ryczałtowej na towary wskazane w sposób ogólny w wykazie, który może zostać w każdej chwili zmieniony za porozumieniem nabywcy i sprzedawcy, z którego nabywca może ewentualnie wybrać towary, na podstawie umowy, którą może on w każdej chwili rozwiązać, odzyskując w całości przekazaną, a niewykorzystaną dotychczas przedpłatę.

Warto powołać także wyrok wydany przez ETS w sprawie C-108/99 Cantor Fitzgerald International. Rozstrzygając Trybunał stwierdził, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają dostawy towarów i świadczenie usług, a nie płatności dokonane z tytułu tych transakcji. Zatem opodatkowaniu podatkiem VAT nie powinny podlegać zapłaty przekazywane w formie zaliczki, czy też zadatku (itp.), za dostawy towarów i świadczenie usług, które nie zostały dotychczas określone w sposób wyraźny.