środa, 24 października 2012

Wstępne wydatki inwestycyjne, a odliczenie VAT (wyrok NSA sygn. I FSK 1639/11)

Wyrok z dnia 29 sierpnia 2012 r., sygn. I FSK 1639/11 NSA uchylając wyrok Sądu I instancji, mając na względzie orzecznictwo TSUE oraz zasadę neutralności podatku VAT, stwierdził, że wstępne wydatki inwestycyjne poniesione w celu uruchomienia działalności gospodarczej przesądzają o fakcie jej prowadzenia. Tym samym zdaniem Sądu ich poniesienie nadaje określonemu podmiotowi status podatnika VAT. W związku z tym ma on prawo do odliczenia podatku naliczonego związanego z zakupem towarów i usług, które miałyby być przeznaczone do wykonywania działalności gospodarczej.
Wniosek powyższy wynikać będzie postanowień art. 87 ust. 5 a ustawy VAT. Przepis ten zdaniem NSA należy interpretować w ten sposób, że podatnikowi przysługuje, na jego umotywowany wniosek złożony wraz z deklaracją podatkową, zwrot kwoty podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu od podatku należnego, również wówczas, gdy nie wykonał on w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1 tej ustawy ale poniesione wydatki związane były z prowadzoną działalnością gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust.1 i 2 tej ustawy. W powoływanym wyroku NSA podkreślił także, że związek z prowadzoną działalności gospodarczą zachodzi także wtedy, kiedy podatnik poniósł wstępne wydatki inwestycyjne w celu uruchomienia tej działalności.

Powołując się na orzecznictwo TSUE Sąd stwierdził, iż działalność gospodarcza ma miejsce także wówczas, gdy nie przyniosła żadnych widocznych efektów. Prowadzenie działalności gospodarczej obejmuje także podjęcie czynności przygotowawczych do jej faktycznego uruchomienia (rozpoczęcia). W orzeczeniu C-268/83 (D.A. Rompelman, E.A. Rompelman v. Minister van Financiën), stwierdzono, że podatnicy, którzy nabyli prawo do przekazania im prawa własności do budowanego budynku z przeznaczeniem go na wynajem, prowadzili działalność gospodarczą, mając status podatników. Podobnie w orzeczeniu C-110/94 (INZO v. Belgian State) TSUE uznał, że za działalność gospodarczą można uznać zlecenie analizy opłacalności przyszłej działalności, nawet w przypadku gdy nie została ona następnie podjęta, a podmiot został zlikwidowany.


niedziela, 14 października 2012

Refakturowanie usług – najem i opłaty z nim związane.

Kwestia ta jest związana z omawianym wcześniej zagadnieniem usługi kompleksowej. Problemem jaki może pojawić się w związku z zamiarem refakturowania usług związanych z najmem (opłaty eksploatacyjne, za wywóz śmieci, ciepło, energię itp.) jest wybór własciwej stawki jaka należy zastosować „odsprzedając” określone usługi. Najem opodatkowany jest podstawową 23% stawką VAT podczas gdy inne towarzyszące mu świadczenia „kupowane” przez pierwotnego nabywcę mogą być opodatkowane stawką niższą. Czy w takiej sytuacji wystawiając fakturę za najem będzie można do usług z nim związanych zastosować stawkę inna niż 23%?

Biorąc pod uwagę aktualne orzecznictwo oraz poglądy organów podatkowych stwierdzić należy, że większość refakturowanych wraz z najmem usług pozostaje z nim w ścisłym związku i musi podlegać stawce podatkowej właściwej dla usługi najmu (23%), nawet jeśli pierwotnie usługę sprzedano ze stawką podstawową.
Wskazać można jednak, że usługi telekomunikacyjne nie stanowią wraz z najmem usługi kompleksowej i mogłyby zostać opodatkowane niższą stawką – gdyby tylko taka została dla nich przewidziana:) - mamy jednak stawkę podstawową więc nic z tego.

Tytułem przykładu wskazać można na interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (interpr. z dnia 17 maja 2011 r., nr IPPP1-443-339/11-4/EK), który stwierdził, iż strony w umowach cywilnoprawnych określają co jest przedmiotem sprzedaży. Jeżeli przedmiotem sprzedaży jest usługa najmu nieruchomości, wówczas nie można z niej wyłączyć poszczególnych elementów kosztów do odrębnej sprzedaży w przypadku gdy wynajmujący wyposaża przedmiot najmu w dodatkowe elementy (np. media) ponieważ obrotem podatnika jest uzgodniona kwota za wykonanie określonej usługi, bez względu na jej poszczególne elementy (zużyta energia, woda, odprowadzenie ścieków, itp.). Wyliczenie, co się składa na wykonaną usługę ma istotne znaczenie informacyjne przy ustalaniu ceny, jednak nie może uzasadniać odrębnego kwalifikowania poszczególnych elementów zawartych w tym wyliczeniu (dla celów podatkowych).

Poza zastosowaniem stawki podstawowej warto pamiętać również, że obowiązek podatkowy z tytułu refakturowanych usług, nawet jeżeli stanowią one odrębne pozycje na fakturze lub nawet w sytuacji gdy wystawiono odrębne rafaktury, powstanie w terminie właściwym dla najmu – tj. z upływem terminu płatności, który wskazany został w treści umowy lub na fakturze.



środa, 3 października 2012

Usługi kompleksowe – jaka stawka VAT?


Zasadniczo każde świadczenie (każda usługa) dla celów opodatkowania podatkiem VAT powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych jeśli będą miały tworzyć jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń pomocniczych.
Jeżeli w skład świadczonej usługi wchodzić będą czynności, które nie służą wyłącznie wykonaniu czynności głównej, zasadniczej, lecz mogą mieć również charakter samoistny, to wówczas nie ma podstaw dla traktowania ich jako elementu usługi kompleksowej.
Aby dana usługa była usługą złożoną (kompleksową), winna składać się z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu - do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.
Elementy charakterystyczne dla usługi kompleksowej, przedstawione powyżej wynikać będą m.in. z wyroku TSUE z dnia 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 Card Protection Plan Ltd, czy wyrok z dnia 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV i OV Bank NV.