Pieniężna zachęta najemcy do zawarcia (przedłużenia) umowy – czy najemca świadczy usługę?

Czy wypłata na rzecz najemcy przez spółkę jednorazowej kwoty z tytułu zachęty do zawarcia przez niego długoterminowej umowy najmu, stanowi usługę opodatkowaną podatkiem? Kwestię tą rozstrzygał NSA w wyroku z dnia 2 lipca 2013r. zdaniem Organu podatkowego wypłata wiąże się z usługą – opodatkowana obok samego najmu kwota podatku VAT.

Odmiennego zdania był WSA w Warszawie oraz NSA rozpatrujący skargę kasacyjna Ministra Finansów. Sądy administracyjne podzielając zdanie podatnika oparły się na wyroku ETS z dnia 9 października 2001 r. – C 409/98, w sprawie Commissioners of Customs & Excise v. Mirror Group plc. W orzeczeniu tym jednoznacznie stwierdzono, że najemca, który zobowiązuje się, nawet w zamian za otrzymanie płatności od właściciela, wyłącznie do zostania najemcą oraz do płacenia czynszu, nie świadczy usługi na rzecz właściciela nieruchomości.

Kluczowym pozostaje twierdzenie, że tylko wtedy gdy najemca świadczyłby usługę za wynagrodzeniem, jeżeli właściciel – uważając, że obecność najemcy w budynku zawierającym wynajmowane pomieszczenia zachęci innych najemców – miałby dokonać płatności tytułem wynagrodzenia za przeniesienie przedsiębiorstwa przyszłego najemcy do przedmiotowego budynku, takie zachowanie tego najemcy mogłoby zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług reklamowych.

Byłoby tak np., gdyby spółka, przy akceptacji najemcy, zdecydowała się na podjęcie odpowiednich działań marketingowych zmierzających do zawarcia umów najmu, np. z tak zwanymi kluczowymi najemcami, wynajmującymi znaczące powierzchnie w nieruchomości, o uznanej marce i prestiżu oraz dużej rozpoznawalności. W powołanym wyroku ETS wskazywał, że jeżeli z okoliczności sprawy wynikałoby, że przy przedstawianiu przez wynajmującego oferty najmu powierzchni użytkowej w nieruchomości (np. przez pośredników najmu nieruchomości, jak również w notatkach informacyjnych o danej inwestycji biurowej, w internecie czy też w prasie), najemca za tego rodzaju "zachętę" finansową godzi się na udostępnienie swego wizerunku (marki) w celu uatrakcyjnienia oferty najmu powierzchni użytkowej budynku wobec innych najemców – świadczy usługę reklamową (marketingową).

W przekonaniu NSA brak jakichkolwiek podstaw do zaakceptowania twierdzenia, iż wypłata "na zachętę" zawarcia umowy najmu pewnej kwoty pieniędzy, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 u.p.t.u. Sąd podkreślił, że opodatkowaniu VAT podlega świadczenie usługi, co w tym przypadku oznaczałoby świadczenie przez najemcę na rzecz wynajmującego. Samo zawarcie przez najemcę umowy najmu, z jednoczesną płatnością otrzymaną od wynajmującego, jeżeli nie towarzyszą mu inne działania lub zaniechania najemcy, nie stanowi świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy VAT.

Odmienne poglądy spotkać można jednak w treści indywidualnych interpretacji podatkowych: m.in. interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 7 marca 2013r. nr IPPP2/443-1305/12-5/RR oraz z dnia 13 marca 2013r. IPPP1/443-100/12-2/AW.

Opłata za anulowanie rezerwacji a kwestie podatku vat.

Czasami zdarza nam się zmienić plany i jesteśmy zmuszeni anulować np. zarezerwowany pokoj hotelowy – postanowienia regulaminu/umowy mogą przewidywać uprawnienie do obciążenia podmiotu rezygnującego określoną opłatą. Czy w przypadku jeżeli rezygnującym jest przedsiębiorca, hotel (ale tez inny podmiot, u którego zarezerwowaliśmy usługę) wystawi mu fakturę vat, czy też obciąży go nota obciążeniową?

Zagadnieniem tym zajmował się ETS wskazując w wyroku z dnia 18 lipca 2007 r. w sprawie C‑277/05, że kwoty zapłacone tytułem zadatku w ramach umów dotyczących świadczenia usług hotelarskich podlegających podatkowi VAT, w przypadku, gdy klient skorzysta z uprawnienia do odwołania rezerwacji, a kwoty te są zatrzymywane przez przedsiębiorstwo hotelarskie, należy uznać za odszkodowanie ryczałtowe płacone w celu naprawienia szkody poniesionej w następstwie niewykonania umowy przez klienta, bez bezpośredniego związku z jakąkolwiek odpłatnie świadczoną usługą, które jako takie nie podlega opodatkowaniu.

W istocie, w opinii Trybunału zapłata zadatku przez klienta i zobowiązanie przedsiębiorstwa hotelarskiego do powstrzymania się od zawarcia umowy z osobą trzecią, która uniemożliwiałaby wykonanie zobowiązania zaciągniętego wobec klienta, również nie mogą zostać uznane za świadczenia wzajemne, ponieważ w tym przypadku obowiązek ten wynika bezpośrednio z umowy zakwaterowania, a nie z zapłaty zadatku. W ten sposób, gdy w wyniku rezerwacji przedsiębiorstwo hotelarskie świadczy uzgodnioną usługę, to w rzeczywistości wykonuje ono jedynie umowę zawartą ze swym klientem, zgodnie z zasadą dotrzymywania umów. W związku z tym przestrzeganie tego obowiązku nie może zostać zakwalifikowane jako świadczenie wzajemne wobec zapłaconego zadatku.

Przenosząc twierdzenia Trybunału na grunt polskiej ustawy stwierdzić należałoby więc, że w opisanej sytuacji nie dochodzi do świadczenia przez hotel na rzecz usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ani też do jakiegokolwiek zdarzenia wymienionego w przepisach ustawy o VAT (w szczególności w art. 5 tej ustawy). Jedynym prawidłowym posunięciem będzie wystawienie kontrahentowi noty obciążeniowej, która będzie miała charakter odszkodowawczy nie związany z usługą jaka miała zostać wykonana (stanowisko takie wyraził m.in. DIS w Warszawie w interpretacji nr IPPP1-443-1387/09-2/AS).

Zakup pakietu konferencyjnego zawierającego nocleg i posiłek - czy mam prawo do odliczenia vat?

Organizując szkolenia, biorąc udział w spotkaniach z kontrahentami, klientami możemy spotkać się z czymś określonym mianem "pakietu konferencyjnego". Pakiet ten może obejmować np. wynajęcie sali, obsługi, projektora, usługę gastronomiczną ale również nocleg. Powstaje więc pytanie czy nabycie takiego pakietu uprawnia do odliczenia podatku vat. Ustawa ogranicza przecież prawo do odliczenia w przypadku nabycia usług noclegowych i gastronomicznych.

Według mojej opinii nie ma przeszkód aby odliczyć całą kwotę vat naliczonego. Faktura w treści nie wskazuje nam na usługę gastronomiczną, czy nocleg a na kompleksową usługę pakietu konferencyjnego.

Potwierdzenie powyższego znajdziemy np. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 10 lipca 2013r. nr. IPPP2/443-345/13-4/KOM. Organ wskazuje ,iż w sytuacji, gdy „pakiet konferencyjny” obejmuje wynajem sali konferencyjnej, wynajem sprzętu audiowizualnego, elementy składowe przerw kawowych i lunchowych dla uczestników (jedzenie i napoje) i w razie potrzeby noclegi dla uczestników i wykazany zostanie na fakturze jako pozycja „Pakiet konferencyjny” opodatkowany stawką VAT 23 % lub 8%, można mówić o jednym świadczeniu głównym - organizacji konferencji/szkolenia, na które składają się inne świadczenia pomocnicze, takie jak: usługi noclegowe, usługi wynajmu sali konferencyjnej wraz ze sprzętem audio-wizualnym czy usługi gastronomiczne. Zatem usługa organizacji konferencji/szkolenia - w aspekcie gospodarczym - obiektywnie tworzy jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter.

W konkluzji Organ wskazał, że w przypadku nabycia usługi określanej jako pakiet konferencyjny, udokumentowanej fakturą wykazującą nabycie usługi kompleksowej, w której usługa noclegowa i gastronomiczna stanowi integralny element przedmiotowej usługi, zastosowania nie znajdzie art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o VAT. Podatnikowi przysługiwać więc będzie prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur w zakresie, o którym mowa w powołanym art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Czy różnice kursowe związane z podatkiem vat stanowią koszt podatkowy?

W sytuacji kiedy otrzymamy fakturę, w której kwota zobowiązania została określone w walucie obcej płatność może powodować powstanie różnic kursowych - również w zakresie podatku vat. Czy takie różnice będą kosztem. Posiłkując się orzecznictwem oraz interpretacjami organów podatkowych stwierdzić należy że nie. Różnice kursowe ujęte w księgach w części w jakiej dotyczą podatku vat wykazanego w fakturach wystawionych w walutach obcych nie stanowią podatkowego kosztu uzyskania (z drugiej strony nie będą przychodem). Podatkowym kup mogłyby być tylko w sytuacji kiedy ustalanie różnic kursowych do celów podatkowych odbywałoby się zgodnie z ustawą o rachunkowości (art. 9b UPDOP pozwala na taki wybór) – gdzie UoR wskazuje nam na należności i zobowiązania (czyli kwota brutto), a nie jak w CIT koszty i przychody (netto).

 

Powyższe stanowisko wynika m.in. z wyroku NSA z 23 marca 2012 II FSK 1508/10 (analogicznie w NSA w wyroku z lipca 2012 II FSK 3/11). Sąd nie podzielił argumentów skargi kasacyjnej i wskazał, że mimo iż różnice w wycenie kwot podatku od towarów i usług, wynikające z ryzyka kursowego nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p. wprost, nie oznacza, że są one kosztem podatkowym. NSA podkreślił, że przepis art. 15a ust. 1 wyodrębnia różnice kursowe m.in. w kosztach podatkowych, to jednak nie mają one autonomicznego charakteru i dopiero, jeżeli wynikający z transakcji gospodarczej wydatek ma związek z przychodem i zostanie uznany za koszt podatkowy, to również różnice kursowe z takim wydatkiem (kosztem uzyskania przychodów) związane mogą zostać uznane za koszt podatkowy. Istota różnic kursowych polega na urealnieniu przychodów i kosztów podatkowych z tytułu zmian kursów waluty. Jeżeli więc w określonym stanie faktycznym nie ma kosztu uzyskania przychodu, to nie ma również podstawy do jego urealniania.

 

Sąd rozpoznając sprawę podkreślił ponadto, że w przypadku podatku od towarów i usług ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wyraził zasadę, że podatek ten nie wywołuje na jej gruncie skutków podatkowych. Jest neutralny podatkowo. Zasada ta dotyczy zarówno kosztów uzyskania przychodów jak i przychodów.

 

W podobnym tonie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z lutego 2013: IPTPB3/423-411/12-2/KJ uznając, że z uwagi na fakt, iż faktura zawiera także kwotę VAT wyrażoną w walucie obcej i w walucie polskiej oraz kwotę brutto wyrażoną w walucie obcej, która to kwota stanowi zobowiązanie lub należność Spółki do zapłaty, to w sensie ekonomicznym różnice kursowe powstają również na kwocie VAT. Jednocześnie Organ przyjął, iż różnice te można rozpatrywać w kategorii straty lub zysku, ale na podstawie art. 15a ust. 2 pkt 1 i 2 oraz art. 15a ust. 3 pkt 1 i 2 UPDOP nie mogą one zostać zaliczone do podatkowej kategorii przychodów, bądź kosztów. Innymi słowy, różnica kursowa powstała na kwocie VAT jest tylko kategorią ekonomiczną.

Zwolnienie z VAT usług związanych ze świadczeniem usług finansowych, o których mowa w art. 41 ust. 1 pkt 37-41 ustawy – wyrok NSA I FSK 1139/12.

Omawiany przeze mnie wyrok dotyczył będzie jednego ze zwolnień jednakże zasada ogólna znajdzie zastosowanie do wszystkich wymienionych w art. 43 ust. 13 ustawy, który wprowadza zwolnienie również dla usługi stanowiącej element jeden z usług wymienionych w pkt 37-41, jednakże tylko w sytuacji kiedy jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi korzystającej ze zwolnienia.

 

Istota sporu opierała się na pytaniu podatnika, czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym usługi wsparcia w zakresie oceny i monitorowania ryzyka podlegają zwolnieniu z podatku od towarów i usług na mocy art. 43 ust. 13 ustawy jako usługi będące elementem usługi finansowej, stanowiące odrębną całość, niezbędne i właściwe do świadczenia takiej usługi?

Według skarżącej, opisane we wniosku usługi spełniają warunki określone w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT, tj. stanowią element usługi finansowej polegającej na udzielaniu kredytów lub pożyczek pieniężnych, są właściwe i niezbędne do świadczenia takiej usługi oraz tworzą odrębną całość.

 

Rozstrzygając spór NSA rozpoczął od wskazania definicję usługi właściwej, którą zawiera art. 43 ust. 1 pkt 38, zgodnie z którym zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych. Wskazał następnie, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym wielokrotnie wyjaśniano, że przepis art. 43 ust. 13 ustawy o VAT nie znajduje swojego bezpośredniego odpowiednika w treści Dyrektywy 112. Powyższe oznacza, że krajowy ustawodawca rozszerzył - w stosunku do prawodawcy unijnego - katalog usług zwolnionych od podatku od towarów i usług.

W opinii NSA sformułowanie "właściwe do świadczenia usług" użyte w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT należy więc interpretować w ten sposób, że zwolnione z VAT są takie części usługi zwolnionej, które są charakterystyczne, typowe i zarazem niezbędne do jej świadczenia, a niekoniecznie muszą posiadać istotne i specyficzne cechy usługi zwolnionej, której są częścią.

 

Mając na uwadze zaprezentowane czynności trudno uznać aby były one właściwe i niezbędne do wykonania usługi finansowej, tj. udzielenia pożyczki klientowi. Bank, jak wynika z wniosku o wydanie interpretacji, a czego nie dostrzegł Sąd pierwszej instancji, ma zamiar wykonywać na rzecz spółki szereg czynności które nie wiążą się w sposób bezpośredni z udzielaną w stosunku do konkretnego klienta pożyczką. Nie można uznać, że wykonanie czynności jak np. analiza portfela pożyczek czy też asysta w zarządzaniu nadużyciami i oszustwami zarówno wewnętrznymi jak i zewnętrznymi, ma taki związek a tym samym jest niezbędne do udzielenia pożyczki. Czynności te, jak słusznie podniósł autor skargi kasacyjnej, ograniczają jedynie ryzyko kredytowe wynikające z zawieranych przez spółkę z Grupy transakcji finansowych.

Ustalanie proporcji w podatku VAT, a transakcje rozliczane przez nabywcę od 1 stycznia 2014r.

W związku ze zbliżającą się zmianą ustawy VAT, obejmującą m.in. definicję podstawy opodatkowania (dodany art. 29a) w interpretacji z dnia 20 maja 2013r. nr: ILPP4/443-81/13-2/EWW Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu rozstrzygał kwestię czy w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2014 r., przy kalkulacji proporcji winny być uwzględniane transakcje zakupu opodatkowane przez nabywcę (import usług, import towarów, WNT). W przedstawionym wniosku podatnik stwierdził, że transakcji tych nie należy uwzględniać ustalając proporcję.

W interpretacji Organ wskazał, że do dnia 31 grudnia 2013 r. obowiązywać będzie art. 29 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym podstawą opodatkowania jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Dodatkowo wskazano, że od dnia 1 stycznia 2014 r., ustawodawca wykreśli z ustawy m.in. art. 29 ust. 1, zawierający definicję obrotu. Obowiązujący od tego dnia przepis art. 29a ustawy, nie będzie definiować już wprost, co należy rozumieć pod pojęciem obrotu. W ramach tej zmiany, na potrzeby stosowania art. 90 ustawy, wprowadzony zostanie do tego przepisu ust. 9a wskazujący, iż przy ustaleniu proporcji zgodnie z ust. 2-6 do obrotu nie wlicza się kwoty podatku.

Zdaniem Organu przepisy art. 90 ustawy nie odnoszą się do będących przedmiotem sprawy transakcji nabycia towarów czy usług, dla których podatnikiem jest ich nabywca, lecz do dokonywanej przez podatnika sprzedaży. Jak wynika bowiem z cytowanego art. 86 ust. 1 ustawy, warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi, a zatem czynnościami wykonywanymi przez niego jako podatnika VAT. Powyższe czynności odnieść można w opinii Organu jedynie do sprzedaży wykonywanej w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej.

Dyrektor Izby Skarbowej, podzielając stanowisko podatnika, zaznaczył, że ani wnt, ani import towarów czy import usług, nie zostały objęte definicją sprzedaży, o której mowa w art. 2 pkt 22 ustawy, co również wskazuje, że nie powinny zostać uwzględnione przez nią w proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 3 ustawy. Podatnik powinien więc uwzględnić w obliczanej proporcji  faktyczny obrót jaki uzyska z działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy VAT.

Co powinien zawierać paragon fiskalny - wyjaśnienia do rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie kas rejestrujących.

W związku z wątpliwościami dotyczącymi interpretacji zapisów § 8 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 rozporządzenia 14 marca 2013 roku w sprawie kas rejestrujących w zakresie umieszczania w treści paragonu fiskalnego nazwy towaru lub usługi pozwalającej na jednoznaczną ich identyfikację Ministerstwo Finansów w piśmie nr PT7/8183/145/527/MHL/13/RD82437 z dnia 9 sierpnia 2013 roku wyjaśnia wątpliwości podatników wskazując że:

Paragon fiskalny powinien zawierać m. in. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację. Wprowadzanie tego przepisu ma na celu eliminację sytuacji, w których podatnicy dla celów prowadzenia ewidencji przy pomocy kasy rejestrującej posługują się nazwami (grupując oferowane towary i usługi) takimi jak warzywa/owoce, pieczywo, nabiał, napoje alkoholowe, niezapewniającymi właściwej identyfikacji towarów i usług. Ponieważ paragon fiskalny ma wiele funkcji (kontrolna, ochronna, informacyjna), ich realizacja jest możliwa jedynie, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w rozporządzeniu. Potwierdza to wyrok orzecznictwo sądów administracyjnych np. wyrok NSA z dnia 9 marca 2010 r., sygn. I FSK 63/09.

Podatnik powinien zastosować oznaczenia towarów i usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy towaru i usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku i aby ta nazwa była zgodna z przedmiotem obrotu towarem i usługą i nie była nazwą grup towarów. Zamiast posługiwać się takimi określeniami (właściwymi dla nazwy określonych grup towarów) jak warzywa/owoce, pieczywo, nabiał, napoje alkoholowe, powinien stosować takie nazwy jak np. pomidory, jabłka (w grupie warzywa/owoce), chleb, bułka (w grupie pieczywo), ser żółty, mleko (w grupie nabiał), piwo, wino, wódka (w grupie napoje alkoholowe). Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach (np. różna cena towaru za kilogram), z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT np. pomidory (suszone) – 8%, a na gałązce 5%.

Podatnicy świadczący usługi (dokonujący szeregu czynności składających się na dostawę towaru) mogą przy określeniu nazwy usługi (towaru) wykorzystywać nazwy stosowane przez siebie przy tworzeniu cennika. Na przykład podatnik prowadzący kwiaciarnię może zastosować nazwy zależne od oferty – bukiet (różne rodzaje), kwiat pojedynczy, dekoracja (sali, samochodu).

Powyższa zasada nie wyklucza stosowania bardziej szczegółowego określenia np. z uwzględnieniem producenta, objętości, zawartości tłuszczu, jednakże ma ona charakter fakultatywny.

Zgodnie z § 36 cytowanego rozporządzenia podatnicy użytkujący kasy, nieposiadające możliwości technicznych spełnienia wymagań określonych w rozdziale 2 stosują przepisy odpowiednio.

Z łącznej analizy obu przepisów wynika zatem, ze stosowana przez podatnika kasa rejestrująca i jej możliwości techniczne mogą mieć istotny wpływ na wymagania, co do sposobu identyfikacji towarów i usług, w tym znaczeniu, ze brak możliwości technicznych będzie skutkować mniej szczegółowym prowadzeniem identyfikacji (tj. dostosowanym do możliwości kasy). Może się zdarzyć, że asortyment towarów u danego podatnika jest większy niż liczba dostępnych pozycji w bazie towarowej kasy rejestrującej, z której podatnik korzysta. W takiej sytuacji podatnik dostosowuje stosowane przez siebie nazewnictwo do liczby dostępnych pozycji w bazie towarowej kasy fiskalnej. Nie wystąpi jednak u niego, w związku z nowymi przepisami, konieczność wymiany kasy rejestrującej.

Nieodpłatne przekazanie żywności – zmiany VAT od 1 października 2013r.

W celu skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania przekazywanej nieodpłatnie żywności od dzisiaj na gruncie ustawy VAT bez znaczenia pozostaje fakt czy podatnik przekazujący nieodpłatnie żywność jest np. jej producentem, sprzedawcą, czy dystrybutorem. Zmiana wynika ze znowelizowanego art. 43 ust. 1 pkt 16 ustawy, który reguluje zasady zwolnienia z podatku nieodpłatnej dostawy żywności. 

Zgodnie z przepisem w nowym brzmieniu z opodatkowania zwalnia się nieodpłatną dostawę towarów, której przedmiotem są produkty spożywcze, jeżeli są one przekazywane na rzecz organizacji pożytku publicznego, z przeznaczeniem na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez tę organizację. W brzmieniu przed nowelizacją przepis zawierał zastrzeżenie, że chodzi o darowizny dokonywane wyłącznie przez producentów, dzięki czemu wszyscy chętni darczyńcy będą mogli przekazywać żywność bez VAT.

Jednakże, podobnie jak dotychczas, zwolnienie to nie będzie dotyczyło przekazywania napojów alkoholowych o zawartości alkoholu powyżej 1,2 proc. oraz napojów alkoholowych będących mieszaniną piwa i napojów bezalkoholowych, w których zawartość alkoholu przekracza 0,5 proc.

Skorzystanie ze zwolnienia będzie uwarunkowane posiadaniem dokumentacji potwierdzającej dokonanie dostawy na rzecz organizacji, z przeznaczeniem wyłącznie na cele działalności charytatywnej prowadzonej przez tę organizację. Wprowadzony wraz z nowelizacją art. 43 ust. 1 pkt 16 - art. 43 ust. 12a wskazuje natomiast dwie sytuacje, w których zwolnienia nie stosuje się tj. w sytuacji kiedy określenie przeznaczenia otrzymanych przez organizację towarów nie jest możliwe na podstawie prowadzonej przez nią dokumentacji oraz gdy wykorzystanie darowanej żywności nastąpiło na cele inne niż działalność charytatywna.

Prezenty w opakowaniu zbiorczym a podatek vat – istotny koszt jednostkowy pojedynczego przedmiotu (interpretacja nr IPTPP1/443-293/13-4/RG).

W interpretacji indywidualnej z dnia 16 lipca Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi uznał, że nieodpłatne przekazywanie zestawów upominkowych, mających związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, w skład których wchodzą dwa lub więcej towary, a których jednostkowy koszt wytworzenia określony w momencie nieodpłatnego przekazania nie przekracza 10 zł netto nie stanowi dostawy towarów i nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 7 ust. 3 w związku z art. 7 ust. 4 pkt 2 ustawy

Rozważając powyższą kwestię rozpocząć należy od treści samej ustawy. Zgodnie z art. 7 ust. 4 ustawy definiuje prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, jako przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1.      łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;

2.      których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.

Interpretując powyższe przepisy Organ wskazał na szereg istotnych elementów potwierdzających postawioną tezę. Przede wszystkim przekazanie towarów w opakowaniu zbiorczym nie ma znaczenia dla kwalifikacji towarów, które się w nim znajdują, jako prezentu o małej wartości. Przekazanie towarów w opakowaniu nie stanowi o tym, że opakowanie zbiorcze towarów jest samodzielnym towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT. Opakowanie zbiorcze jest jedynie opakowaniem ochronnym przeznaczonym do przewozu i przechowywania zawartości, które nie będzie przedmiotem samodzielnego obrotu pomiędzy Spółką a jej kontrahentami. Opakowanie zbiorcze z towarami wewnątrz nie jest zbiorem rzeczy, gdyż pomiędzy pojedynczymi sztukami towaru, zapakowanymi w opakowanie zbiorcze nie ma żadnego istotnego i wyraźnego powiązania funkcjonalnego - nie ma znaczenia konkretna ilość pojedynczych sztuk towarów, ich rodzaj uporządkowania etc. Przekazywane w opakowaniu zbiorczym towary, w opinii Organu, nie będą stanowić też rzeczy złożonej, gdyż poszczególne, pojedyncze sztuki towaru nie są częściami składowymi większej całości. Ponadto, przekazywane towary nie są funkcjonalnie powiązane - oznacza to, że nie istnieje pomiędzy nimi taki związek, że korzystanie z pełnej funkcjonalności jednego produktu nie jest możliwe bez drugiego.

Na zakończenie Organ wskazuje ponadto, że towary w opakowaniu zbiorczym nie stanowią przedmiotu zbiorowego, gdyż już pojedynczy towar ma zasadnicze znaczenie gospodarcze i może samodzielnie, indywidualnie występować w obrocie gospodarczym. W rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, towarem są pojedyncze sztuki towaru, które zgodnie z przedstawioną argumentacją i przepisami ustawy, spełniają wymogi zaklasyfikowania ich (każdej z osobna pojedynczej sztuki Towaru), jako prezentów o małej wartości.

Anulowanie wystawionej faktury bez konieczności dokonywania korekty (interpretacja nr IPPP2/443-312/13-3/MM)

W dniu 22 maja 2013r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie odpowiedział na pytane podatnika czy w przypadku, gdy towary oraz oryginał faktury VAT zostaną odesłane do Spółki i będą w jej posiadaniu, Spółka będzie miała możliwość anulowania faktury i obniżenia obrotu o kwotę widniejącą na fakturze bez konieczności wystawiania faktury korygującej.

Kwestia ta jest szczególnie interesująca ponieważ żaden przepis w sposób bezpośredni nie wskazuje na możliwość anulowania faktury, a biorąc pod uwagę np. art. 108 ustawy VAT należałoby rozważyć czy działania takie jest w ogóle dopuszczalne.  We wniosku podatnik wskazywał, że będzie wystawiała na rzecz klientów faktury VAT. W przypadkach, gdy towary będą wysyłane do miejsca wskazanego przez klienta, do przesyłki z towarami będzie dołączana faktura. Mogą się jednak zdarzyć sytuacje, w których pomimo wystawienia przez Spółkę faktury, nie dojdzie do faktycznej sprzedaży towarów. Przykładowo, klient może nie dokonać zapłaty za zamówione towary i odmówić ich przyjęcia. W takich sytuacjach przesyłka (towary wraz z oryginałem faktury VAT) będą odesłane z powrotem do Spółki. Zatem zarówno oryginał jak i kopia faktury znajdą się w posiadaniu Spółki.

Uzasadniając brak konieczności dokonywania korekty Spółka wskazywała, iż w praktyce uznaje się, że faktura, która nie została wprowadzona do obrotu prawnego (tzn. nie została odebrana przez nabywcę) może zostać anulowana bez konieczności wystawiania faktury korygującej. Anulowanie faktury sprowadza się do przekreślenia zarówno oryginału faktury jak i jej kopii oraz dokonania na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie. Wówczas sprzedawca ma obowiązek przechowywać oba egzemplarze faktury (zwyczajowo oznaczane jako oryginał i kopia).

Stanowisko Spółki zostało zaakceptowane przez Organ, który stwierdził, że faktura VAT jedynie sporządzona, a nie wprowadzona do obrotu prawnego (faktura anulowana), nie jest fakturą wystawioną w rozumieniu art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. W konsekwencji anulowania faktury VAT podatnik nie wykazuje wartości w niej zawartych w deklaracji VAT. Generalna zasada dotycząca korygowania danych zawartych w fakturze polega na wystawieniu faktury korygującej. Organ podkreślił jednak, że dotyczy to sytuacji, gdy faktura została wprowadzona do obrotu prawnego (jest w posiadaniu nabywcy), dokumentuje faktycznie dokonane czynności, a po jej wystawieniu wystąpiły okoliczności, o których mowa we wskazanych wyżej przepisach rozporządzenia.

Mimo że ani przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ani przepisy rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, nie regulują kwestii dotyczącej anulowania wystawionych faktur - w drodze wyjątku - jest dopuszczalne anulowanie faktury, sprowadzające się do przekreślenia oryginału i kopii faktury oraz dokonaniu na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie.

Różnice kursowe przy przeliczaniu podatku VAT nie są kosztem podatkowym – wyrok NSA sygn. II FSK 1545/11.

Spółka prowadząc działalność gospodarczą poza granicami kraju zapytała czy ma prawo rozpoznawać dla celów podatku dochodowego jako koszty uzyskania przychodów ujemne różnice w kursach powstałe na kwocie podatku od wartości dodanej należnego do zapłaty na rzecz właściwego organu podatkowego w krajach Wspólnoty Europejskiej, w których Spółka jest zarejestrowana dla celów tego podatku?

Zdaniem Spółki, prowadząc działalność gospodarczą w innych krajach Wspólnoty Europejskiej i będąc zarejestrowaną dla celów podatku od wartości dodanej Spółka ma obowiązek rozliczania go w deklaracjach podatkowych w walucie tego kraju. W konsekwencji, w przypadku gdy z deklaracji podatkowej wynika konieczność zapłacenia na rzecz właściwego organu podatkowego kwoty należnego podatku od wartości dodanej, mogą pojawić się ujemne różnice opisane w stanie faktycznym. Według Spółki, koszty te należy potraktować analogicznie do różnic w kursach powstających przy wystawianiu przez Spółkę faktur VAT w krajach Wspólnoty Europejskiej, w których Spółka jest zarejestrowana dla celów podatku od wartości dodanej. Należy więc uznać, że ponoszone przez Spółkę ujemne różnice w kursach walut obcych przy dokonywaniu zapłaty podatku należnego na rzecz administracji podatkowej w innych krajach Wspólnoty Europejskiej spełniają warunki do uznania ich za koszt uzyskania przychodu stosownie do art. 15 ust. 1  updop.

Organ uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe. W uzasadnieniu przywołał treść art. 12 ust. 4 pkt 9 i art. 16 ust. 1 pkt 46 updop wskazując, że powyższe regulacje stanowią praktyczną realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą na gruncie updop. W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej.

Skarga podatnika została oddalona. Skutkiem wniesienia skargi kasacyjnej NSA podzielając pogląd wyrażony w wyroku z dnia 23 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 1508/10, przyjął, że to, iż różnice w wycenie kwot podatku od towarów i usług, wynikające z ryzyka kursowego, nie zostały wymienione w art. 16 ust. 1 updop  nie oznacza, że są one kosztem podatkowym. Sąd wskazał, że przepis art. 15a ust. 1  updop  wyodrębnia różnice kursowe m.in. w kosztach podatkowych, to jednak nie mają one autonomicznego charakteru. Dopiero, jeżeli wynikający z transakcji gospodarczej wydatek ma związek z przychodem i zostanie uznany za koszt podatkowy, to również różnice kursowe z takim wydatkiem (kosztem uzyskania przychodów) związane mogą zostać uznane za koszt podatkowy". Zdaniem NSA w powołanej powyżej sprawie, "Istota różnic kursowych polega na urealnieniu przychodów i kosztów podatkowych z tytułu zmian kursów waluty. Jeżeli więc w określonym stanie faktycznym nie ma kosztu uzyskania przychodu, to nie ma również podstawy do jego urealniania. W przypadku podatku od towarów i usług ustawodawca w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych wyraził zasadę, że podatek ten nie wywołuje na jej gruncie skutków podatkowych. Jest neutralny podatkowo.

Ponadto Sąd wskazał – nie podzielając poglądu podatnika- że na gruncie rozpatrywanej sprawy rozróżnienie pojęć podatku od wartości dodanej i podatku od towarów i usług nie jest zasadne, bowiem mechanizm i konstrukcja prawna podatku określanego na gruncie prawa krajowego jako "podatek od towarów i usług", a na gruncie prawa unijnego jako "podatek od wartości dodanej" są identyczne. W tym sensie powyższe pojęcia są synonimami, opisującymi ten sam podatek.

Postanowienie w przedmiocie przedłużenia terminu zwrotu podatku VAT – czy jest jakaś skuteczna forma zaskarżenia takiego rozstrzygnięcia (wyrok NSA I FSK 1133/13)?

Do niedawna podatnicy oczekujący na zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, w sytuacji kiedy organ podatkowy powołując się na treść art. 87 ust. 2 ustawy VAT oraz konieczność dodatkowego zweryfikowania zasadności zwrotu przedłużał ustawowy termin wydając postanowienie odpowiedniej treści , pozostawali niemal bezsilni, a nie zawsze - w sytuacji jeżeli zwrot będzie zasadny - pocieszeniem będą  wypłacone podatnikowi odsetki.

 

Dotychczas sądy administracyjne twierdziły, że postanowienie wydane przez organ podatkowy przedłużające termin zwrotu podatku VAT nie podlega kognicji sądów administracyjnych. Przełomowy w tym zakresie wydaje się być jednak wyrok NSA z dnia 10 lipca 2013 sygn. I FSK 1133/13, w którym sąd uznał, iż postanowienie takie jako akt inny niż decyzje czy zaskarżalne postanowienia z zakresu administracji publicznej podlega kontroli sprawowanej przez sady administracyjne.

NSA wskazał, że Sąd pierwszej instancji nie dostrzegł regulacji zawartej w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stosownie do treści tego przepisu kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

W dalszej części uzasadnienie Sąd wskazał, iż przedmiotem zaskarżenia do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 PPSA mogą być akty lub czynności, które spełniają następujące warunki:
1) nie mają charakteru decyzji lub postanowienia, wydanych w postępowaniu jurysdykcyjnym, egzekucyjnym lub zabezpieczającym i zaskarżalnych na podstawie art. 3 § 2 pkt 1-3 PPSA

2) akt lub czynność muszą mieć charakter zewnętrzny, tj. muszą być skierowane do podmiotu niepodporządkowanego organizacyjnie ani służbowo organowi wydającemu dany akt lub podejmującemu daną czynność – czyli np. do podatnika podatku VAT.

3) akt lub czynność muszą być skierowane do indywidualnego podmiotu (w rozstrzyganej sprawie postanowienie skierowane było do podatnika, który złożył deklarację wykazującą kwotę nadwyżki podatku do zwrotu).

4) akt lub czynność muszą mieć charakter publicznoprawny - zwrot nadwyżki podatku od towarów i usług, a tym bardziej przedłużenie terminu do jego zwrotu, mieści się w zakresie działania administracji publicznej.

5) co szczególnie istotne: akt lub czynność musi "dotyczyć" uprawnień lub obowiązków, wynikających z przepisów prawa.

Zdaniem NSA zarówno samo prawo do zwrotu nadwyżki podatku od towarów i usług, jak też termin zwrotu wynika z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, a zwłaszcza z art. 87 ust. 1, ust. 2, ust. 6, art. 99 ust. 12 ustawy o VAT. W szczególności z art. 87 ust. 2 zdanie drugie ustawy o VAT wynika uprawnie organu administracji podatkowej do wydania ww. aktu administracyjnego. Przepis ten stanowi, że jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej.

Zaskarżony indywidualny akt naczelnika urzędu skarbowego w sprawie przedłużenia czasu zwrotu nadwyżki podatku od towarów i usług, w opinii NSA spełnia zatem wszystkie kryteria wynikające z art. 3 § 2 pkt 4 PPSA, a zatem podlega kontroli sądowoadministracyjnej.

Opłaty za odbiór odpadów od 1 lipca 2013 – czy gmina wystawi nam fakturę VAT?

Odpowiedź na powyższe pytanie znajdziemy m.in. w treści interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 27 czerwca 2013r. nr IPTPP1/443-360/13-4/AK.

W interpretacji Organ wskazuje, że stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy VAT, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem Dyrektywy 112, zgodnie z którą krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Zdaniem Organu podatkowego wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Istota problemu sprowadzała się więc do ustalenia, czy podmiot wnioskujący o interpretację pobierając opłatę za gospodarowanie odpadami, spełnia wskazaną w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT przesłankę, tj. czy jest organem władzy publicznej.

W treści interpretacji Organ w sposób niezwykle kompleksowy i dogłębny analizuje poszczególne kwestie pozwalające ocenić czy gmina występuje jako podatnik podatku VAT. Dla mających chęć zapoznania się ze szczegółami odsyłam do interpretacji, samemu zaś przytoczę konkluzję.

W świetle regulacji ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, zdaniem Organu wskazać należy, że ustalając stawkę opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi i pobierając ją od właścicieli nieruchomości, gmina występować będzie w pozycji nadrzędnej w stosunku do podmiotów uczestniczących w danej czynności (właścicieli nieruchomości), wykonując zadania z zakresu władzy publicznej określone w przepisach ustawy o samorządzie gminnym - art. 7 ust. 1 pkt 3, z którego wynika, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy. W szczególności zadania własne obejmują sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz. Określony w ustawie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach charakter opłaty wskazuje, iż w istocie mamy do czynienia z „daniną publiczną” - opłata ustalana jest w sposób określony w ustawie i stanowi dochód gminy przeznaczony na działania wykonywane w interesie publicznym.

Wyrok ETS z dnia 26 czerwca 2013r. w sprawie C 155/12 RR Donnelley Global Turnkey Solutions Poland sp. z o.o. – usługi świadczone na nieruchomości.

Zgodnie z treścią art. 28e ustawy VAT usługi świadczone na nieruchomości podlegają opodatkowaniu w miejscu jej położenia. Definicja wskazana w przepisie ustawy krajowej nie zawiera wyczerpującego katalogu takich usług w związku z czym mogą powstawać problemy co do oceny określonych transakcji. Tak właśnie stało się w przypadku kompleksowej usługi magazynowej świadczonej wraz z zarządzaniem powierzonym towarem m.in. wydawaniem z magazynu i przepakowywaniem. 

Stanowisko MF zajęte w interpretacji indywidualnej uznawało usługę za świadczona na nieruchomości i opodatkowaną w miejscu jej położenia. Po korzystnym dla Spółki wyroku i skardze kasacyjnej Organu sprawa ostatecznie trafiła do NSA, który mając wątpliwości skierował w trybie prejudycjalnym pytanie do ETS:

- czy unormowania wynikające z art. 44 i 47 dyrektywy 112 należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania towarów, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, umieszczanie towarów na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie tych towarów dla klienta, wydawanie towarów, rozładunek i załadunek oraz w stosunku do niektórych klientów przepakowywanie materiałów dostarczonych w opakowaniach zbiorczych do indywidualnych zestawów, są usługami związanymi z nieruchomościami, które opodatkowane są w miejscu, w którym znajduje się nieruchomość,

- czy też należy przyjąć, że są to usługi opodatkowane w miejscu, gdzie usługobiorca, na rzecz którego świadczone są usługi, posiada stałą siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej?

Rozważając sprawę ETS na wstępie wskazał, że konieczne jest, by świadczenie było związane z wyraźnie określoną nieruchomością. Jednakże, mając na uwadze, że wiele usług jest w ten lub inny sposób związanych z nieruchomościami, konieczne jest ponadto, aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak, zdaniem Trybunału dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Heger, pkt 25).

ETS stwierdził, że świadczenia usług wyliczone w art. 47 dyrektywy 112, które dotyczą bądź używania lub urządzania nieruchomości, bądź zarządzania włącznie z użytkowaniem oraz wyceny tego rodzaju nieruchomości, charakteryzują się tym, że sama nieruchomość stanowi przedmiot świadczenia. Natomiast z powyższego wynika, że usługa magazynowania, której nie można uznać za związaną z urządzaniem, zarządzaniem lub wyceną nieruchomości, może być objęta zakresem stosowania wskazanego art. 47 jedynie pod warunkiem, że usługobiorcy jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Jednakże, w opinii Trybunału, jeżeli miałoby się okazać, że np. usługobiorcy tego rodzaju usługi magazynowania nie mają jakiegokolwiek prawa wstępu do części nieruchomości, w której były magazynowane ich towary lub nieruchomość, na której lub w której mają one być magazynowane, nie stanowi centralnego i nieodzownego elementu usługi, wówczas usługa tego rodzaju jak usługa sporna w postępowaniu głównym nie może być objęta art. 47 dyrektywy 112.

W konsekwencji zdaniem ETS art. 47 dyrektywy 2006/112 powinien być interpretowany w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości.

Faktura pro-forma a obowiązek zapłaty podatku VAT.

Czy dokument oznaczony jako "faktura pro-forma" może zostać uznany na gruncie ustawy vat za fakturę i skutkować koniecznością zapłaty podatku?

Zgodnie z wyjaśnieniami publikowanymi na stronie Ministerstwa Finansów wyraźne oznaczenie  dokumentu wyrazami pro-forma powoduje, że nie można przypisać mu waloru faktury w rozumieniu przepisów o VAT, gdyż podmiot wystawiający taki dokument jednoznacznie wskazuje, że nie jest to faktura. Wystawienie tego dokument nie powoduje zatem skutków w zakresie podatku VAT, tj. obowiązku zapłaty wykazanego w tym dokumencie podatku oraz nie stanowi dla kontrahenta podstawy do odliczenia wykazanego w tym dokumencie podatku VAT. Wystawienie takiego dokumentu nie zwalnia również podatnika z obowiązku wystawienia faktury dokumentującej dokonanie dostawy towaru lub wykonanie usługi albo otrzymanie całości lub części należności przed dostawą lub wykonaniem usługi.

Podobne stanowisko jak to przedstawione w wyjaśnieniach MF można znaleźć w interpretacjach indywidualnych np. ILPP1/415-976/10-2/AK z 06.12.2010r. oraz ITPP1/443-596/11/BK z 13.07.2011r. Pozostaje tylko liczyć, że prezentowane stanowisko nie ulegnie zmianie choć z tym to już bywa różnice.

Interpretacja ogólna MF z dnia 26 czerwca nr PT3/033/1/101/AEW/13/63224 - opodatkowanie usługi ubezpieczeniowej w ramach leasingu.

W treści wydanej interpretacji ogólnej z dnia 26 czerwca MF przyznaje, że usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu co do zasady stanowią usługi odrębne i niezależne dla celów opodatkowania podatkiem VAT. Rozstrzygnięcie podejmowane w zakresie ustalenia czy dane czynności są w takim stopniu powiązane ze sobą, że należy je traktować jako stanowiące jedną usługę, czy też przeciwnie - stanowią one usługi odrębne w świetle przepisów ustawy o VAT, wymaga każdorazowo szczegółowej i obiektywnej analizy stanu faktycznego konkretnej sprawy. Jeżeli leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając dokładnym kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę a analiza okoliczności stanu faktycznego sprawy, dokonana przy uwzględnieniu wskazówek wynikających z wyroku TSUE z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11, prowadzi do konkluzji, iż są to usługi odrębne w świetle przepisów ustawy o VAT, czynność ta stanowi transakcję ubezpieczeniową w rozumieniu art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT.

W dalszej części MF wskazuje, że mając na uwadze postanowienia uchwały NSA z dnia 8 listopada 2010 r., sygn. akt I FPS 3/10, podmiot świadczący usługi leasingu powinien włączyć do podstawy opodatkowania tych usług koszty ubezpieczenia przedmiotu leasingu", oraz fakt, że stała się ona podstawą postępowania podatników w zakresie opodatkowania i rozliczenia podatku w przypadku gdy leasingodawca ubezpiecza przedmiot leasingu, obciążając kosztem tego ubezpieczenia leasingobiorcę, konieczne stało jest przedstawienie dalszych wyjaśnień  - jest to lektura dla wytrwałych jednak celem pełnego zobrazowania problemu przedstawiam pełną treść stanowiska MF:) :

1.       Skutki ww. wyroku TSUE w zakresie uprzedniego rozliczenia podatku należnego przez leasingodawców:

a.       w przypadku gdy, stosownie do obowiązujących przepisów, leasingodawca wystawił fakturę korygującą w wyniku zastosowania się do tezy uchwały NSA z dnia 8 listopada 2010 r., opodatkowując usługę ubezpieczenia leasingu tak jak usługę leasingu i wynikający z tej korekty dodatkowy ciężar podatku VAT został przerzucony na leasingobiorcę (zastosowanie metody „od stu"), leasingodawca może ponownie wystawić fakturę korygującą oraz rozliczyć tę korektę w bieżącej deklaracji podatkowej, pod warunkiem jednakże uprzedniego zwrotu leasingobiorcy części ceny odpowiadającej kwocie doliczonego mu wcześniej podatku VAT;

b.      w przypadku gdy, stosownie do obowiązujących przepisów, leasingodawca wystawił fakturę korygującą w wyniku zastosowania się do tezy uchwały NSA z dnia 8 listopada 2010 r., opodatkowując usługę ubezpieczenia leasingu tak jak usługę leasingu i faktura korygująca uwzględniała kwotę brutto (zastosowanie metody „w stu"), czyli cena pozostała bez zmian i tym samym leasingodawca przyjął na siebie ciężar podatku w korygowanej części, podatnik może wystawić fakturę korygującą oraz rozliczyć tę korektę w bieżącej deklaracji podatkowej;

c.       w przypadku gdy, w wyniku zastosowania się do tezy uchwały NSA z dnia 8 listopada 2010 r., leasingodawca przejął na siebie ciężar podatku i uiścił podatek VAT (z tytułu opodatkowania usługi ubezpieczenia leasingu tak jak usługi leasingu) i nie udokumentował tej zmiany fakturą korygującą, może skorygować podatek VAT i rozliczyć tę korektę albo w bieżącej deklaracji podatkowej, albo poprzez skorygowanie deklaracji podatkowej, w której ujął pierwotne rozliczenie.

 

2.       Skutki ww. wyroku TSUE w zakresie uprzedniego rozliczenia podatku naliczonego przez leasingodawców:
W odniesieniu do rozliczenia podatku naliczonego u leasingodawców, mając na uwadze przepisy art. 90 i 91 ustawy o VAT, należy przyjąć za dopuszczalne bądź skorygowanie podatku na bieżąco bądź też poprzez odpowiednie przyporządkowanie do sprzedaży z każdego roku (np. z lat: 2008, 2009, 2010), w drodze dokonania stosownych zmian w tych odliczeniach wynikających z właściwego skorygowania współczynnika proporcji. Wybór jednej z dwóch powyższych metod należy do leasingodawcy.

3.       Skutki ww. wyroku TSUE w zakresie uprzedniego rozliczenia podatku naliczonego przez leasingobiorców:
Ewentualne działania leasingobiorcy będą uzależnione od faktu otrzymania przez niego faktury korygującej wystawionej przez leasingodawcę. W przypadku otrzymania faktury korygującej, leasingobiorca jest zobowiązany do dokonania korekty odliczonego podatku naliczonego w bieżącej deklaracji podatkowej. Jednocześnie należy podkreślić, iż podatnika obowiązują pozostałe wymogi w zakresie dokonywania odliczenia podatku.

W stosunku do leasingobiorców, którzy kierując się wykładnią potwierdzoną ww. uchwałą NSA dokonywali odliczenia podatku naliczonego z faktur (w tym faktur korygujących) dokumentujących usługi leasingu w przypadku gdy do podstawy opodatkowania tych usług włączono koszty ubezpieczenia przedmiotu leasingu, i faktury te nie zostały skorygowane przez leasingodawców nie znajdzie zastosowania art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o VAT.

Na koniec MF wskazuje, że wyjaśnienia zawarte w interpretacji będą miały zastosowanie, gdy w wyniku analizy okoliczności stanu faktycznego konkretnej sprawy, przeprowadzonej przy uwzględnieniu wskazówek wynikających z wyroku TSUE z dnia 17 stycznia 2013 r. w sprawie C-224/11, okaże się, iż usługa ubezpieczenia przedmiotu leasingu i usługa leasingu stanowią usługi odrębne i niezależne do celów podatku VAT, przy czym wyjaśnienia niniejsze należy odnieść odpowiednio zarówno do rozliczeń podatku VAT sprzed uchwały NSA z dnia 8 listopada 2010 r. skorygowanych w związku z ww. uchwałą jak również do rozliczeń dokonanych po wydaniu tej uchwały uwzględniających dokonaną przez NSA wykładnię.

 

Zastosowanie zwolnienia od podatku vat w sytuacji jeżeli nabycie w ogóle nie podlegało opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt. 2 ustawy o VAT zwolniona z opodatkowania jest dostawa towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do nich sprzedawcy nie przysługiwało przy ich nabyciu prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony. Natomiast w myśl postanowień przepisów ustawy o PCC wolne od podatku pozostają czynności (w tym umowa sprzedaży), jeżeli przynajmniej jedna ze stron jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług lub z niego zwolniona. Jednakże zasada powyższa nie dotyczy umów sprzedaży zwolnionych z VAT, których przedmiotem są nieruchomości lub ich części.

Jak zatem należy postąpić gdy przedmiotem sprzedaży będzie nieruchomość a w momencie nabycia przez zbywcę nabycie (wytworzenie) nie podlegało opodatkowaniu vat?

Kwestię tą całkiem niedawno bo 21 maja 2013 r. w sprawie sygn. akt I FSK 559/13 rozstrzygał NSA uznając, że art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT (mówiący o zwolnieniu z podatku) nie ma zastosowania, jeśli nabycie towaru w ogóle nie podlegało podatkowi od towarów i usług. Zdaniem NSA celem powyższego jest zapewnienie neutralności VAT. Jeżeli transakcja zakupu towaru podlegała VAT, ale kupujący ze względu na ograniczenie w przepisach nie mógł odliczyć podatku naliczonego, to przy późniejszej odsprzedaży tego towaru nie może być obciążony podatkiem należnym. W rozpoznawanej przez Sąd sprawie przejęcie przez podatnika nieruchomości jako aportu (następnie sprzedanej) nie podlegało VAT . Należy więc odróżnić kwestię niepodlegania pod opodatkowanie vat od braku prawa do odliczenia.

 

Odliczenie vat od samochodów osobowych oraz paliwa zużywanego do ich napędu nabywanych od stycznia 2014r.

 

Temat który dotyczy ogromnej większości podmiotów prowadzących działalność gospodarczą - możliwość odliczenia vat od zakupu  samochodu wykorzystywanego w prowadzonej działalności, czy paliwa zużywanego do napędu tych samochodów nabiera pewnego przyspieszenia. Z upływem 2013 kończy się bowiem okres, w którym Komisja Europejska zezwoliła Polsce na odstępstwo od zasady pełnego odliczenia vat w związku z zakupami wykorzystywanymi do działalności opodatkowanej. 

Temat ten nie mniej interesujący dla budżetu państwa i Ministra Finansów - jest po co sięgać do kieszeni podatników. Rada Ministrów przygotowała wniosek do KE o zgodę na derogację dla Polski ograniczenia w prawie do odliczania podatku vat - do 50 proc. - kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia pojazdów samochodowych, ich wytworzenia oraz importu pojazdów samochodowych, a także nabycia usług zgodnie z umową najmu, dzierżawy, leasingu i innych umów o podobnym charakterze.

Co istotne ograniczenie to miałoby zastosowanie wyłącznie do pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane zarówno do celów prywatnych, jak i do prowadzonej działalności gospodarczej i wydatków związanych z tymi pojazdami. Derogacja nie obejmie tych pojazdów, które są przeznaczone wyłącznie do działalności gospodarczej. Derogacja objęłaby również częściowe ograniczenie - do wysokości 50 proc. - prawa do odliczenia podatku od zakupu paliwa do samochodów objętych derogacją oraz od innych wydatków eksploatacyjnych (naprawa i konserwacja pojazdów, wydatki na dostawy lub usługi związane z pojazdami i ich wykorzystywaniem). Postulowana zmiana miałaby dotyczyć okresu od 1 stycznia 2014 r. do 31 grudnia 2018r.

Wprowadzenie regulacji, zgodnie z którą podatnik odliczy całość podatku naliczonego jeżeli samochód będzie wykorzystywany tylko w działalności gospodarczej wprowadzi pewne trudności zarówno dla samych podatników, jak i organów, które będą dokonywały składanych przez podatników deklaracji co do zakresu wykorzystania samochodów.

 

Interpretacja ogólna MF w sprawie dostawy terenów niezabudowanych w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W dniu 14 czerwca 2013r. MF wydał interpretację ogólną nr PT10/033/12/207/WLI/13/RD (w kwestii jak w tytule) wskazując, że zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., od podatku od towarów i usług była zwolniona dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Przepisy ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. nie zawierały definicji terenów budowlanych lub przeznaczonych pod zabudowę. Wydając interpretację Organ podkreślił, iż dyrektywa 112 nie wskazuje na konieczność wprowadzenia definicji "terenu budowlanego" do przepisów w zakresie VAT jednakże taką jednakże potrzebę zasygnalizował Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku w składzie siedmiu sędziów z dnia 17 stycznia 2011 r. sygn. akt I FPS 8/10. W wyroku tym Sąd wskazał, że w związku z tym, że w ustawie o VAT nie sprecyzowano pojęcia terenu budowlanego lub przeznaczonego pod zabudowę, w sytuacji braku planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu dla klasyfikacji terenu niezabudowanego, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Uwzględniając powyższe w treści interpretacji MF wskazuje, że wykładnię zaprezentowaną w wyroku NSA z dnia 17 stycznia 2011r. stusujemy w celu prawidłowej klasyfikacji terenu niezabudowanego do dnia 31 marca 2013 r., tj. w przypadku, gdy brak było planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, wiążące są zapisy ewidencji gruntów i budynków, a nie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Natomiast, co szczególnie istotne od dnia 1 kwietnia 2013 r. w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT wprowadzono definicję terenu budowlanego. Zgodnie z tą definicją przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Od dnia 1 kwietnia 2013 r. obowiązuje również nowe brzmienie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT przewidujące zwolnienie od podatku w przypadku dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Tym samym od dnia 1 kwietnia 2013 r. w związku z wprowadzeniem do ustawy o VAT definicji terenu budowlanego dla potrzeb prawidłowej klasyfikacji gruntów celem zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, w sytuacji gdy brak jest planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, nie należy już kierować się danymi zawartymi w ewidencji gruntów i budynków, które były, zgodnie z wykładnią zaprezentowaną w wyroku z dnia 17 stycznia 2011 r., istotne w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. W konsekwencji dostawa terenu niezabudowanego, nieobjętego planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, podlega zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

Wyrok ETS w sprawie TNT Worldwide Poland (16 mja 2013r. Sygn. C‑169/12)– moment powstania obowiązku podatkowego w usługach transportowych i spedycyjnych.

Geneza sprawy sięga pytania postawionego przez Spółkę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Wnioskodawca zapytał czy na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 2 ustawy o podatku VAT ma prawo uwzględniać obrót w okresie rozliczeniowym, w którym została wystawiona faktura, mimo że w okresie tym nie otrzymała zapłaty, ani też nie upłynęło 30 dni od wykonania świadczenia, a w razie odpowiedzi przeczącej, czy ma prawo uznawać za moment powstania obowiązku podatkowego dzień wystawienia faktury zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o podatku VAT, z pominięciem wymogów art. 19 ust. 13 pkt 2 tej ustawy, który jest jej zdaniem sprzeczny z art. 66 dyrektywy VAT. Stanowiska Spółki nie podzielił MF a sprawa trafiła ostatecznie przed oblicze ETS.

Na wstępie Trybunał wskazywał, że zgodnie z przepisami dyrektywy VAT podatek VAT staje się co do zasady wymagalny z chwilą wystąpienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego. Artykuł 63 dyrektywy odzwierciedla tę podstawową zasadę, stanowiąc, że zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego ma miejsce, a podatek staje się wymagalny w momencie dostarczenia towarów lub wykonania usług.

W dalszej kolejności ETS podkreślił, iż art. 66 dyrektywy VAT upoważnia jednak państwa członkowskie do ustanowienia późniejszego momentu wymagalności podatku VAT niż zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego, a mianowicie jednego z trzech następujących: najpóźniej z chwilą wystawienia faktury, najpóźniej z chwilą otrzymania zapłaty lub, w razie braku albo wystawienia faktury z opóźnieniem, w określonym terminie od wystąpienia zdarzenia powodującego powstanie obowiązku podatkowego. Jednakże zdaniem Sądu art. 66 dyrektywy VAT, jako odstępstwo od zasady ustanowionej w jej art. 63, należy interpretować ściśle ( wyrok z dnia 7 marca 2013 r. w sprawie C 19/12 Efir).

Mając na uwadze powyższe Trybunał uznał, że art. 66 dyrektywy 112 stoi na przeszkodzie unormowaniu prawa krajowego, zgodnie z którym podatek od wartości dodanej w odniesieniu do usług transportowych i spedycyjnych staje się wymagalny w momencie otrzymania całości lub części zapłaty, lecz nie później niż po upływie 30 dni od dnia świadczenia usługi, nawet jeżeli faktura została wystawiona wcześniej i przewiduje późniejszy termin zapłaty.

Polskie ustawodawca – być może zdając sobie sprawę z błędnej treści polskiej ustawy – wprowadzając nowelizację usunął sporny zapis. Od 1 stycznia 2014 brak art. 19 określający moment powstanie obowiązku podatkowego zostanie zastąpione przez art. 19a, który będzie okresśał ten moment.

Podatek „vat” wykazany w fakturach od zagranicznych kontrahentów jako koszt podatkowy.

Tym razem na pograniczu vat'u i podatków dochodowych. W zasadzie tytuł zamist słowo vat powinien wskazywać na podatek od wartości dodanej. Chodzi bowiem o podateku obrotowy – nakładany na konsumpcję (czyli coś analogicznego jak nasz vat), do którego nie mają zastosowania przepisy polskiej ustawy vat. Dlatego też w dalszej części posługiwał będę się określeniem podatek od wartości dodanej.

Czy w sytuacji zakupów paliwa za granicą kraju, czy też wynajmu lokalu lub krótkoterminowego najmu samochodu podatnikowi, który nie skorzystał z procedury zwrotu podatku od wartosci dodanej przysługuje prawo do zaliczenia całej wartości otrzymanje faktury – kwoty brutto - do kosztów uzuskania przychodu. Ustawa vat zasadniczo umożliwia zaliczenie podatku vat tylko w przypadku jeżeli podatnikowi nie przysługiwało prawo do obnizenia o tę kwotę wartości podatku należnego, jak więc należy postąpić?

Kwestię najistotniejszą wskazałem już na wstępie – wszystko rozbija się o nazwę. Podatek od wartości dodanej to nie podatek vat (ścislej podatek od towarów i usług) w rozumieniu polskiej ustawy. Zatem całą kwotę brutto – jeżeli nie skorzystaliśmy z procedury zwrotu (często długotrwałej i problematycznej) możemy zaliczyć do kosztów podatkowych.

Stanowisko takie wynika m.in. z interpretacji MF nr DD6/033/5/MDA/PK-1254/2011/201 z marca 2012, w której wskazano, że ustawa o podatku od towarów i usług rozróżnia zaś pojęcia "podatku od wartości dodanej" i "podatku od towarów i usług". W myśl tej ustawy pod pojęciem "podatku od wartości dodanej" rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego przepisami tejże ustawy. Sformułowanie "podatek od towarów i usług" jest określeniem podatku od wartości dodanej obowiązującym wyłącznie w Polsce, a nie w innych krajach członkowskich Unii Europejskiej. Powyższe wskazuje, iż na gruncie ww. ustawy nie są to pojęcia tożsame. Tym samym według MF również nie jest zasadne utożsamianie ich na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Podobnie wskazuje WSA w Gliwicach w wyroku I SA/Gl 924/07. Zdaniem Sądu zwrot podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju, w którym wystawiono fakturę z wykazanym podatkiem VAT, przysługujący zgodnie z postanowieniami art. 2 VIII Dyrektywy Rady UE z dnia 6 grudnia 1979 r. (79/1072/EEG) nie jest tożsamy ze zwrotem różnicy podatku od towarów i usług, w rozumieniu art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Korekta podatku naliczonego - zaniechanie inwestycji w obcych środkach trwałych.

Niejednokrotnie zdarza się że przedsiębiorca ponosi określone wydatki w związku z inwestycją w obcym środku trwałym - nabywając przy tym określone towary i dokonując odliczenia podatku vat naliczonego. Co jednak stanie się w sytuacji jeśli z jakiś powodów - również mających uzasadnienie ekonomiczne - podatnik zrezygnuje z wykorzystywania zakupionych towarów (będących inwestycją w obcym środku trwałym)? Podstawowym wyznacznikiem obowiązku dokonania korekty jest przyczyna zaniechania - czy zależy ona od woli podatnika czy jest poza zakresem jego swobodnej decyzji.

Kwestię tę, odnosząc się do rozwiązania umowy najmu i zaniechanej inwestycji w wynajmowanym lokalu, rozważał m. in. WSA w Krakowie w  postępowaniu I SA/Kr 1842/11. Sąd oddalił skargę na interpretację indywidualną  - wyrok utrzymał NSA -  wskazując, że skarżącemu przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od nakładów inwestycyjnych poniesionych w związku z adaptacją , modernizacją i dostosowaniem do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej lokalu. Natomiast, jeśli w wyniku rozwiązania umowy najmu lokalu prawo to ustaje, a nakłady w nieruchomość poczynione przez stronę zatrzymuje wynajmujący , to w konsekwencji pozostawione w całości nakłady, od których odliczono podatek naliczony oczywiście nie będą już służyć czynnościom opodatkowanym , albowiem w tej sytuacji dochodzi do zmiany przeznaczenia dokonanego ulepszenia. Skoro tak, to wnioskujący zobowiązany jest do dokonania korekty podatku naliczonego od inwestycji w obcym środku trwałym, która nie została zamortyzowana.

Jednocześnie Sąd wskazał, że korekty należy dokonać w sposób określony w przepisach art. 91 ust. 1-6 ustawy o podatku od towarów i usług, tzn. w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym miało miejsce rozwiązanie umowy najmu lokalu.

Jako zasadniczy argument związany z treścią rozstrzygnięcia WSA wskazał art. 20 (1)(b) VI Dyrektywy - (odpowiednio art. 185 ust. 2 dyrektywy VAT z 2006 r.), z którego wynika, iż nie powodują konieczności korekty udowodnione albo potwierdzone przypadki zniszczenia, zagubienia lub kradzieży własności, a także przekazanie prezentów o małej wartości oraz próbek. Zdaniem Sądu powyższe oznacza to, że nie mogą zmieniać prawa do odliczenia następujące po skorzystaniu z tego prawa okoliczności, zachodzące niezależnie woli podatnika. Przykładem takich zdarzeń mogą być inwestycje zaniechane, jednakże i w tym przypadku stwierdzenie, czy konieczność korekty rzeczywiście zachodzi wymaga zbadania okoliczności, na skutek których podatnik zaniechał inwestycji lub wykonywania czynności opodatkowanych.

 

Wniosek powyższy można wyciągnąć z orzeczeń ETS wydanych na kanwie przepisu art. 20(1)(b) VI Dyrektywy, a mianowicie w sprawie C-37/95 Państwo Belgijskie a Ghent Coal Terminal NV oraz C-110/94 między Intercommunale voor Zeewaterontziliting (INZO) a Państwem Belgijskim.