czwartek, 25 kwietnia 2013

Korekta podatku naliczonego - zaniechanie inwestycji w obcych środkach trwałych.

Niejednokrotnie zdarza się że przedsiębiorca ponosi określone wydatki w związku z inwestycją w obcym środku trwałym - nabywając przy tym określone towary i dokonując odliczenia podatku vat naliczonego. Co jednak stanie się w sytuacji jeśli z jakiś powodów - również mających uzasadnienie ekonomiczne - podatnik zrezygnuje z wykorzystywania zakupionych towarów (będących inwestycją w obcym środku trwałym)? Podstawowym wyznacznikiem obowiązku dokonania korekty jest przyczyna zaniechania - czy zależy ona od woli podatnika czy jest poza zakresem jego swobodnej decyzji.
Kwestię tę, odnosząc się do rozwiązania umowy najmu i zaniechanej inwestycji w wynajmowanym lokalu, rozważał m. in. WSA w Krakowie w  postępowaniu I SA/Kr 1842/11. Sąd oddalił skargę na interpretację indywidualną  - wyrok utrzymał NSA -  wskazując, że skarżącemu przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od nakładów inwestycyjnych poniesionych w związku z adaptacją , modernizacją i dostosowaniem do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej lokalu. Natomiast, jeśli w wyniku rozwiązania umowy najmu lokalu prawo to ustaje, a nakłady w nieruchomość poczynione przez stronę zatrzymuje wynajmujący , to w konsekwencji pozostawione w całości nakłady, od których odliczono podatek naliczony oczywiście nie będą już służyć czynnościom opodatkowanym , albowiem w tej sytuacji dochodzi do zmiany przeznaczenia dokonanego ulepszenia. Skoro tak, to wnioskujący zobowiązany jest do dokonania korekty podatku naliczonego od inwestycji w obcym środku trwałym, która nie została zamortyzowana.
Jednocześnie Sąd wskazał, że korekty należy dokonać w sposób określony w przepisach art. 91 ust. 1-6 ustawy o podatku od towarów i usług, tzn. w deklaracji podatkowej za okres rozliczeniowy, w którym miało miejsce rozwiązanie umowy najmu lokalu.
Jako zasadniczy argument związany z treścią rozstrzygnięcia WSA wskazał art. 20 (1)(b) VI Dyrektywy - (odpowiednio art. 185 ust. 2 dyrektywy VAT z 2006 r.), z którego wynika, iż nie powodują konieczności korekty udowodnione albo potwierdzone przypadki zniszczenia, zagubienia lub kradzieży własności, a także przekazanie prezentów o małej wartości oraz próbek. Zdaniem Sądu powyższe oznacza to, że nie mogą zmieniać prawa do odliczenia następujące po skorzystaniu z tego prawa okoliczności, zachodzące niezależnie woli podatnika. Przykładem takich zdarzeń mogą być inwestycje zaniechane, jednakże i w tym przypadku stwierdzenie, czy konieczność korekty rzeczywiście zachodzi wymaga zbadania okoliczności, na skutek których podatnik zaniechał inwestycji lub wykonywania czynności opodatkowanych.
 
Wniosek powyższy można wyciągnąć z orzeczeń ETS wydanych na kanwie przepisu art. 20(1)(b) VI Dyrektywy, a mianowicie w sprawie C-37/95 Państwo Belgijskie a Ghent Coal Terminal NV oraz C-110/94 między Intercommunale voor Zeewaterontziliting (INZO) a Państwem Belgijskim.

niedziela, 14 kwietnia 2013

Konsumpcja produktów spożywczych w firmie w celach związanych z prowadzona działalnością.

Rozwijając powyższe tezę można zastanowić się czy w wyniku zakupu produktów spożywczych napojów czy też owoców powstaje obowiązek naliczenia podatku vat  zgodnie z brzeminiem art. 7 ust. 2 uptu, w sytuacji gdy zakupione produkty będą wykorzystywane w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością m.in.:
- do zapewnienia poczęstunku współpracownikom/kontrahentom w czasie wizyt związanych z prowadzoną przez działalnością;
- przy organizacji narad, spotkań wewnętrznych, dotyczących aktualnej sytuacji firmy;
- na posiedzeniach zarządu i rady nadzorczej jako zwyczajowy poczęstunek serwowany podczas posiedzeń, na których podejmowane są istotne dla podatników decyzje;
- podczas szkoleń wewnętrznych oraz szkoleń organizowanych przez firmy zewnętrzne na terenie podatników,
a w toku realizacji opisanych powyżej czynności związanych z prowadzoną przez podatnika działalnością, poprzez dokonywaną konsumpcję, następowało będzie zużycie zakupionych uprzednio produktów.
Obserwując aktualną linię interpretacyjną stwierdzić należy, że niekoniecznie. Stanowisko takie zostało zaprezentowane m.in. w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 2 kwietnia 2013r., nr ILPP1/443-44/13-2/AI, który uznał że iż zużycie (konsumpcja) wyrobów spożywczych podczas różnego rodzaju narad, spotkań wewnętrznych pracowników, posiedzeń zarządu i rady nadzorczej, szkoleń odbywających się w związku z działalnością opodatkowaną, zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Podobnie stwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 28 lutego 2013r., nr IPPP2/443-1215/12-4/MM wskazując, iż nieodpłatne udostępnienie i zużycie artykułów spożywczych typu: kawa, herbata, ciastka, soki, mleczko, woda itp. przez pracowników i byłych pracowników Wnioskodawcy w czasie spotkań wewnętrznych, np. wigilijnych nie nosi znamion zużycia na cele osobiste, prywatne tych osób, gdyż związane jest niewątpliwie ze statusem pracownika lub byłego pracownika w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy, a zatem czynności tych nie można uznać za czynności podlegające opodatkowaniu w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.
 

wtorek, 2 kwietnia 2013

Przekazywanie próbek w podatku vat w świetle zmian od 1 kwietnia 2013.

Ostatnia zmiana ustawy VAT, obowiązująca od 1 kwietnia wprowadziła m.in. definicję próbki. W art. 7 ust. 7 ustawy w sposób ustawodawca postanowił dostosować definicję próbki do rozumienia tego pojęcia w prawie unijnym.
Korzystając z okazji warto zatrzymać się przy próbce – i wskazać co uznać możemy za próbkę. Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 7 ust. 7 ustawy VAT przez próbkę rozumie się identyfikowalne jako próbka egzemplarz towaru lub jego niewielką ilość, które pozwalają na ocenę cech i właściwości towaru w jego końcowej postaci, przy czym ich prze- kazanie (wręczenie) przez podatnika:
1) ma na celu promocję tego towaru oraz
2) nie służy zasadniczo zaspokojeniu potrzeb odbiorcy końcowego w zakresie danego towaru, chyba że zaspokojenie potrzeb tego odbiorcy jest nieodłącznym elementem promocji tego towaru i ma skłaniać tego odbiorcę do zakupu promowanego towaru.
W kwestii opodatkowania próbek, ich definicji oraz warunków zaniechania opodatkowania ich przekazania wypowiedział się również ETS w wyroku z dnia 30 września 2010r. w sprawie C‑581/08 EMI Group Ltd, powolując przepisy wspólnotowe wskazując przy tym, iż próbką jest egzemplarz okazowy produktu, mający na celu promocję jego sprzedaży i pozwalający na ocenę jego cech i właściwości bez wykorzystania końcowego innego niż nieodłącznie powiązane z takimi działaniami promocyjnymi. Prawo krajowe, zdaniem Trybunału, nie może ograniczać tego pojęcia w sposób ogólny jedynie do egzemplarzy okazowych mających postać inną niż przeznaczona do sprzedaży lub jedynie do pierwszego z serii jednakowych egzemplarzy okazowych przekazywanych przez podatnika na rzecz tego samego odbiorcy, bez uwzględniania charakteru przedstawianego produktu oraz okoliczności gospodarczych właściwych dla każdej czynności przekazania egzemplarzy okazowych.
 
ETS zaznaczył jednak, że państwa członkowskie mogą, w celu zapewnienia pełnego poszanowania ograniczeń wyjątku, nałożyć na podatników rozprowadzających próbki dla potrzeb swego przedsiębiorstwa obowiązek zastosowania zabezpieczeń pozwalających zapobiegać ryzyku wykorzystywania próbek w sposób stanowiący nadużycie. Zabezpieczenia takie mogą przykładowo obejmować obowiązek umieszczenia nalepki informującej, że dany towar jest próbką, albo zamieszczania w umowach postanowień przewidujących odpowiedzialność cywilną pośredników, takich jak „popularyzatorzy”, którzy otrzymują próbki w celu ich przekazywania innym osobom.
Co niezwykle istotne Trybunał wskazał również, że nawet jeśli przekazanie tylko jednego egzemplarza okazowego mogłoby wystarczyć do oceny towaru, nie można uznać, by przekazywanie większej ilości egzemplarzy okazowych w charakterze „próbek” było z zasady wyłączone spod zakresu zastosowania wyjątku dotyczącego „próbek” określonego w art. 5 ust. 6 zdanie drugie szóstej dyrektywy, albowiem ilość próbek, jakie podatnik może przekazać temu samemu odbiorcy względnie pośrednikowi, zależy od charakteru produktu przedstawianego przez próbki, jak i użytku, jaki odbiorca ma z tego produktu uczynić. W niektórych bowiem wypadkach przekazanie kilku a nawet wielu egzemplarzy okazowych tego samego produktu określonemu odbiorcy może być niezbędne dla realizacji celów, jakim służy przekazywanie próbek.