Zachowanie szczególnej staranność przez podatnika VAT (cd.) - uzasadnienie wyroku NSA z dnia 26 czerwca 2012r. sygn. I FSK 1200/11.

Ze względu na zainteresowanie czytelników tematem powracam do kwestii oszustw, wyłudzeń związanych z podatkiem VAT, a także kwestią zachowania należytej staranności przez podatnika. 

Doczekaliśmy się uzasadnienia wyroku NSA, w istotnej dla wielu podatników sprawie – I FSK 1201/11. Rozpoznając wniesioną skargę kasacyjną Sąd powołując się na wskazane przeze mnie we wcześniejszym poście wyroki TSUE z 21 czerwca 2012r.  (C-80/11 Mahageben oraz C-142/11 David) uznał, że  nie można przyjąć, aby organy podatkowe w sposób jednoznaczny wykazały, na podstawie obiektywnych przesłanek, iż podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że transakcje mające stanowić podstawę prawa do odliczenia podatku naliczonego związane były z przestępstwem popełnionym przez wystawcę faktur.

Sąd wskazał również, iż skarżąca spółka przed podjęciem współpracy z kontrahentem sprawdziła jego dokumenty rejestracyjne (zaświadczenie o nadaniu numeru REGON, decyzję o nadaniu NIP, potwierdzenie rejestracji jako podatnika VAT). Ponadto spółka stosowała szczegółową procedurę związaną z dostarczaniem złomu, a dodatkowo dostawy złomu od kontrahenta (J.G.) poza fakturami dokumentowane były dokumentami PZ, zapisami w zeszycie przyjęcia złomu, dowodami płatności (gotówkowej i bezgotówkowej).

Wobec powyższego zdaniem NSA, w sytuacji gdy okazało się, że dostawcą złomu i wystawcą faktur była osoba podszywająca się pod J. G., organy podatkowe winny wykazać, że skarżąca nie dochowała należytej staranności przy zawieraniu transakcji i miała świadomość uczestniczenia w przestępstwie.

Okoliczności ww. w opinii Sądu nie zostały prawidłowo wykazane, w związku z czym uznał On, że w sprawie doszło do naruszenia art. 86 ust. 1 oraz art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a u.p.t.u. w zw. z art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy, a także art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a u.p.t.u. w zw. z art. 17 ust. 2 VI Dyrektywy.

Odnosząc się do zarzuty błędnej oceny materiału dowodowego NSA wskazał, iż organy podatkowe błędnie oceniły zebrany w sprawie materiał, gdyż nie wykazały w sposób niebudzący wątpliwości, aby spółka będąca odbiorcą złomu i spornych faktur, dokonując odliczenia podatku wynikającego z tych faktur, działała ze świadomością, że dokumentują one przestępcze działania ich wystawcy lub nie dochowała należytej staranności przy spornych transakcjach.

Uwzględniając skargę Sąd stwierdził ponadto, że okoliczności sprawy mogą świadczyć o tym, że strona skarżąca nie była świadomym uczestnikiem nielegalnego procederu, współdziałającym z wystawcą spornych faktur, a organy podatkowe nie wykazały obiektywnymi dowodami, aby spółka nie zachowała należytej staranności kupieckiej wymaganej w obrocie gospodarczym. Jest wiadomym, że obrót złomem, podobnie jak i paliwem, narażony jest na nadużycia (oszustwa) ze strony kontrahentów, jednak w świetle wyroku TSUE z 21 czerwca 2012 r. w takiej sytuacji wymagana jest szczególna staranność nie tylko ze strony podatników uczestniczących w tym obrocie, lecz również ze strony organów podatkowych.